saaiheid

Laat de saaiheid varen
Ergens waaide het weer eens
Dat het leven wel zo saai kan wezen
Dat we ons van verveling geen blijf weten
onze tijd niet doorkomen

Laat me je leiden, beste dame,
door tuinen van gelukzaligen
Die van verveling hun levenskunst hebben gemaakt
Die van het niets doen een boeiend leven brouwen

Kijk rond en zie gene jongedame
Met verve en passie haar piano betokkelen
En een jonge heer dagelijks met Sterne en Kant
Zijn dagen weet door te komen

Ginds werkt een groepje in de tuin
Zij leggen zich toe op het enten van citrusboompjes
Willen de mooiste rozen en de sierlijkste lelies
Tot bloei brengen in fijn uitgespaarde bedden

Toch kan het zijn, mevrouw, dat het u niet genoeg is,
Dat u de spanning van uw bestaan zoekt in de omgang met uw vrienden

Ook dat kan best boeiend zijn
Maar dan zal het wel eens, ach, een keertje maar
Voorvallen dat er woorden vallen
Dat onenigheid u wegleiden moet uit deze tuin

Een tuin die niet van Eden is
Laat ons het leven toe, waarvan de uitkomst onduidelijk
De weg onzeker en het gevoel onbestemd is
Maar zonder passie gaat het niet, al brengt die niet altijd
Even simpel als vast genot.
Wel eens strijd, wel eens woorden, maar ’t verfrist de geest

Bart Haers maandag 6 april 2009