Kopenhagen 09
Je kan het niet zo goed bedenken, maar als ooit Brugge aan de Noordzee zou liggen, dan omdat we het toerisme, onze levenswijze niet kunnen veranderen. Ik weet niet of we aan de klimaatverandering veel veranderen kunnen, omdat we weten dat een interglaciaal zo ongeveer 10 à 20.000 jaar duurt, zodat de tijd zou kunnen aanbreken, maar ja, de klimaatschommelingen begrijpen we niet goed. En overigens, de afgelopen 2000 jaar weten we dat de gemiddelde temperaturen wel schommelden en dus denken we dat er wel iets kan gebeuren, maar hoe en waarom...
Brugge aan de zee
Aan de vesten, bij de molen aan de Kruispoort
Horen we dreunende golven
luiden kerktorens, zien we puin van huizen
van winkels en alle resten van winkels, antiekzaken ook
Brugge aan zee
Maar verheugen doet het niet
Want vruchtbare akkers, vee en mensen
Verdwenen in een storm
Die niemand had zien aankomen
Zelfs de weerman niet
De zee rijst per eeuw een paar centimeter
Maar een onverwachte orkaan
Verslond duinen en dijken
Vernietigde havens en wegen
Wie kan zich dit beeld voorstellen
Zoals we het zagen
Zal zich moeten haasten
Want de werkelijkheid haalt ons in
Brugge aan zee? Nog meer toeristen
Maar vooral vluchtelingen uit Blankenberge
Uit Knokke-Heist en de oude haven
Die zich nu zal uitstrekken op de ruïnes
Van de Maalse steenweg
Brugge aan zee, ’t zal wel
Maar of we het nog beleven
Dan wel of het merken
Valt te betwijfelen
Want de dijken houden het wel
II
Wat vooraf ging
We geloofden het niet, dat van de zee
En van het klimaat en alles
Wat dachten, wensten, wilden
Dat alles bleef zoals het was
Maar de aarde kon het niet dragen
We geloofden het niet
Dat Brugge ooit een kuststad worden zou
We dachten niet dat het reizen en vreten
Onze wereld zou vernietigen
Maar die van IPCC
Waren ook zo bezig met CO²
Gelukkig zij die leefden in het zalige niet weten
Die dachten dat er wel een oplossing zou komen
Dat alles blijven zou zoals het was
Dat Het witte Paard in Blankenberge
Eeuwig revue zou brengen
Maar toen kwam de storm
Op een winterse zondagmiddag
Onverwacht en stuwde de wateren op
Hoger dan ooit, zwaarder dan ooit
En dijken en duinen konden de vloed niet aan
Vluchten kon niet meer
De zee had gegeven
Maar nam nu wat d’r toekwam
Malse weiden en rijke gronden
En morgen, morgen verdwijnt ook deze stad
Als we de aarde niet wat rust gunnen
Als we niet wat kalmer leven
En genieten van het kleine bestaan
Bart Haers
Brugge aan de zee
Aan de vesten, bij de molen aan de Kruispoort
Horen we dreunende golven
luiden kerktorens, zien we puin van huizen
van winkels en alle resten van winkels, antiekzaken ook
Brugge aan zee
Maar verheugen doet het niet
Want vruchtbare akkers, vee en mensen
Verdwenen in een storm
Die niemand had zien aankomen
Zelfs de weerman niet
De zee rijst per eeuw een paar centimeter
Maar een onverwachte orkaan
Verslond duinen en dijken
Vernietigde havens en wegen
Wie kan zich dit beeld voorstellen
Zoals we het zagen
Zal zich moeten haasten
Want de werkelijkheid haalt ons in
Brugge aan zee? Nog meer toeristen
Maar vooral vluchtelingen uit Blankenberge
Uit Knokke-Heist en de oude haven
Die zich nu zal uitstrekken op de ruïnes
Van de Maalse steenweg
Brugge aan zee, ’t zal wel
Maar of we het nog beleven
Dan wel of het merken
Valt te betwijfelen
Want de dijken houden het wel
II
Wat vooraf ging
We geloofden het niet, dat van de zee
En van het klimaat en alles
Wat dachten, wensten, wilden
Dat alles bleef zoals het was
Maar de aarde kon het niet dragen
We geloofden het niet
Dat Brugge ooit een kuststad worden zou
We dachten niet dat het reizen en vreten
Onze wereld zou vernietigen
Maar die van IPCC
Waren ook zo bezig met CO²
Gelukkig zij die leefden in het zalige niet weten
Die dachten dat er wel een oplossing zou komen
Dat alles blijven zou zoals het was
Dat Het witte Paard in Blankenberge
Eeuwig revue zou brengen
Maar toen kwam de storm
Op een winterse zondagmiddag
Onverwacht en stuwde de wateren op
Hoger dan ooit, zwaarder dan ooit
En dijken en duinen konden de vloed niet aan
Vluchten kon niet meer
De zee had gegeven
Maar nam nu wat d’r toekwam
Malse weiden en rijke gronden
En morgen, morgen verdwijnt ook deze stad
Als we de aarde niet wat rust gunnen
Als we niet wat kalmer leven
En genieten van het kleine bestaan
Bart Haers
Reacties
Een reactie posten