Verkiezingen 2010
Geachte,
onderstaand een snelle schets van de situatie die zich nu aftekent en enige verwondering over de houding van de commentatoren deze ochtend:
Als je de commentaren zo hoort, van de professionele commentatoren, dan lijkt het alsof er niet echt iets zal veranderen, alleen is de nieuwe hype Bart de Wever, terwijl de man zelf heel bewust en ook een belangrijk deel van zijn achterban geloven dat het nodig was te durven veranderen, want concrete beloften heeft hij niet gedaan. Het discours van de partij was gericht op het aanbieden van een nieuwe structuur voor dit land, waarbij men kan vaststellen dat in de debatten duidelijk werd dat ook VLD en CD&V een nieuwe structuur verkiezen.
De vraag luidt nu of een van die partijen bereid is de leidende kracht te ondersteunen, want als dat niet gebeurt, dan bestaat de kans dat de volgende hype, zo men wil, nog een ander discours gaat volgen. En inderdaad, zowel de financiële huishouding als de constitutionele structuur moeten ernstig bekeken worden. Bestaat de wil ook een andere manier te vinden om aan politiek te doen? Hoe moet het dan wel? Hoe het moet, valt nu net niet te zeggen, maar strategische spelletjes en tactische doodsteken in het debat, zoals toen Danny Pieters in de studio van Phara zat, kan men interpreteren als een falen van Pieters, maar ook, valt te vrezen, als een misplaatst ontwijken van het thema, bijvoorbeeld het zoeken naar een nieuwe financiële basis voor de sociale zekerheid, het loswrikken van de kinderbijslag en een deel van de pensioenen uit de sociale zekerheid, namelijk dat deel dat werkelijk op interpersoonlijke solidariteit moet berusten, zodat de eigen inbreng zwaarder kan wegen zonder dat wie een lastige loopbaan had, zonder middelen zou zitten.
Maar ten gronde zal kiezer en politiek, maar ook het ambtelijk kader wellicht een andere ratio meer in overweging moeten nemen, namelijk die van de maatschappelijke cohesie, waarbij de idee opnieuw kan groeien dat er zoiets als een algemeen belang bestaat, wat de laatste jaren is ontrafeld. Verder blijkt het onderscheid vervaagd te zijn tussen wat het publieke domein is en wat het particuliere, maar evengoed, denken we dat de wijze waarop men naar de ontwikkelingen in de samenleving kijkt oplettend moet zijn voor een gebrek aan betrokkenheid en zowel linkse als rechts systeempartijen hebben, ondanks het pleidooi voor een warme samenleving vooral het losgezongen kosmopolitisme, zoals René Cuperus schreef, mee gepromoot. De idee van N-VA dat je in een samenleving leeft, maar dat opinies binnen die samenleving vrij zijn, dat je tegelijk in Vlaanderen een burger kan zijn en begaan kan zijn met de slachtoffers van de oorlog in Kasjmir dan wel het onoplosbare conflict tussen Israël en Palestijnen ter harte te nemen. Het is een kwestie van een ontwikkeld humanisme. Hoe het vorm moet krijgen, dat is nu net het belang van het publieke debat, waarbij een academicus of politicus weliswaar eens domme uitspraken kan ontmoeten, maar evenzeer zeer welwillende en gedragen ideeën bij de burger kan ontmoeten.
Met andere woorden, ook de burger doet er goed aan zich buiten verkiezingstijd met de publieke zaak in te laten, maar dan moeten de politici en de media in gedachten houden dat ze de politieke discussies niet herleiden tot semantische spelletjes en “wie maakt wie in?” doch proberen de diepere stromingen in het maatschappelijke gebeuren te pijlen. Het kan ook niet dat men ten aanzien van een samenleving, c.q. de Vlaamse het discours blijft voeren dat separatisme, rechts en nazisme op een hoop kan gooien, om nog te zwijgen van een gebrek aan cultuur of een conservatieve smaak. De kern is immers dat dit wel even anders ligt.
De afgelopen twintig jaar hebben we op het vlak van het politieke en maatschappelijke debat een verschraling beleefd, die men niet zomaar aan een partij kan toeschrijven, maar mediamensen zouden zich toch kunnen bezinnen over hoe zij het debat opnieuw het debat laten zijn, met zin voor nuance en de eigen ratio’s ondervragen. Hoe het zal evolueren valt moeilijk te voorspellen, maar het zal niet vanzelf gaan. Een tijd om te hervormen? Allicht wel, maar het blijft een kwestie van wat we vaderlandsliefde zou kunnen noemen en dan kan niemand blijven vertellen dat een deel van het land niet meer weet voor wie te stemmen. De verkiezingen in Wallonië zijn op een bevestiging van de bestaande macht uitgelopen en dat maakt dat de verwachtingen echt uiteenlopen. Laat ons dus hopen dat elkeen de eigen rol op het schouwtoneel naar behoren zal willen opnemen.
Valete,
Bart Haers
onderstaand een snelle schets van de situatie die zich nu aftekent en enige verwondering over de houding van de commentatoren deze ochtend:
Doomsday, nog maar eens
Als je de commentaren zo hoort, van de professionele commentatoren, dan lijkt het alsof er niet echt iets zal veranderen, alleen is de nieuwe hype Bart de Wever, terwijl de man zelf heel bewust en ook een belangrijk deel van zijn achterban geloven dat het nodig was te durven veranderen, want concrete beloften heeft hij niet gedaan. Het discours van de partij was gericht op het aanbieden van een nieuwe structuur voor dit land, waarbij men kan vaststellen dat in de debatten duidelijk werd dat ook VLD en CD&V een nieuwe structuur verkiezen.
De vraag luidt nu of een van die partijen bereid is de leidende kracht te ondersteunen, want als dat niet gebeurt, dan bestaat de kans dat de volgende hype, zo men wil, nog een ander discours gaat volgen. En inderdaad, zowel de financiële huishouding als de constitutionele structuur moeten ernstig bekeken worden. Bestaat de wil ook een andere manier te vinden om aan politiek te doen? Hoe moet het dan wel? Hoe het moet, valt nu net niet te zeggen, maar strategische spelletjes en tactische doodsteken in het debat, zoals toen Danny Pieters in de studio van Phara zat, kan men interpreteren als een falen van Pieters, maar ook, valt te vrezen, als een misplaatst ontwijken van het thema, bijvoorbeeld het zoeken naar een nieuwe financiële basis voor de sociale zekerheid, het loswrikken van de kinderbijslag en een deel van de pensioenen uit de sociale zekerheid, namelijk dat deel dat werkelijk op interpersoonlijke solidariteit moet berusten, zodat de eigen inbreng zwaarder kan wegen zonder dat wie een lastige loopbaan had, zonder middelen zou zitten.
Maar ten gronde zal kiezer en politiek, maar ook het ambtelijk kader wellicht een andere ratio meer in overweging moeten nemen, namelijk die van de maatschappelijke cohesie, waarbij de idee opnieuw kan groeien dat er zoiets als een algemeen belang bestaat, wat de laatste jaren is ontrafeld. Verder blijkt het onderscheid vervaagd te zijn tussen wat het publieke domein is en wat het particuliere, maar evengoed, denken we dat de wijze waarop men naar de ontwikkelingen in de samenleving kijkt oplettend moet zijn voor een gebrek aan betrokkenheid en zowel linkse als rechts systeempartijen hebben, ondanks het pleidooi voor een warme samenleving vooral het losgezongen kosmopolitisme, zoals René Cuperus schreef, mee gepromoot. De idee van N-VA dat je in een samenleving leeft, maar dat opinies binnen die samenleving vrij zijn, dat je tegelijk in Vlaanderen een burger kan zijn en begaan kan zijn met de slachtoffers van de oorlog in Kasjmir dan wel het onoplosbare conflict tussen Israël en Palestijnen ter harte te nemen. Het is een kwestie van een ontwikkeld humanisme. Hoe het vorm moet krijgen, dat is nu net het belang van het publieke debat, waarbij een academicus of politicus weliswaar eens domme uitspraken kan ontmoeten, maar evenzeer zeer welwillende en gedragen ideeën bij de burger kan ontmoeten.
Met andere woorden, ook de burger doet er goed aan zich buiten verkiezingstijd met de publieke zaak in te laten, maar dan moeten de politici en de media in gedachten houden dat ze de politieke discussies niet herleiden tot semantische spelletjes en “wie maakt wie in?” doch proberen de diepere stromingen in het maatschappelijke gebeuren te pijlen. Het kan ook niet dat men ten aanzien van een samenleving, c.q. de Vlaamse het discours blijft voeren dat separatisme, rechts en nazisme op een hoop kan gooien, om nog te zwijgen van een gebrek aan cultuur of een conservatieve smaak. De kern is immers dat dit wel even anders ligt.
De afgelopen twintig jaar hebben we op het vlak van het politieke en maatschappelijke debat een verschraling beleefd, die men niet zomaar aan een partij kan toeschrijven, maar mediamensen zouden zich toch kunnen bezinnen over hoe zij het debat opnieuw het debat laten zijn, met zin voor nuance en de eigen ratio’s ondervragen. Hoe het zal evolueren valt moeilijk te voorspellen, maar het zal niet vanzelf gaan. Een tijd om te hervormen? Allicht wel, maar het blijft een kwestie van wat we vaderlandsliefde zou kunnen noemen en dan kan niemand blijven vertellen dat een deel van het land niet meer weet voor wie te stemmen. De verkiezingen in Wallonië zijn op een bevestiging van de bestaande macht uitgelopen en dat maakt dat de verwachtingen echt uiteenlopen. Laat ons dus hopen dat elkeen de eigen rol op het schouwtoneel naar behoren zal willen opnemen.
Valete,
Bart Haers
Reacties
Een reactie posten