Israël
Geachte mevrouw Els Dottermans,
Echt getroffen was ik wel, door het artikel over uw reis naar Israël, omdat de kwestie van twee volkeren op die smalle strook grond meer dan pregnant is. Blijft wel de vraag waarom we ons vergenoegen met de vaststelling dat Israël, de staat en een deel van de bevolking, wellicht een meerderheid de huidige hardvochtige politiek niet willen milderen. Joodse kolonisten die met documenten andere inwoners uit hun huizen zetten en er zelf op kosten van de ontheemden in gaan wonen en leven, dat kan men alleen als sinister omschrijven.
De rechtvaardiging van die politiek en de kritiek erop zijn zo oud als de staat Israël zelf. Ook David Grossman blijft loyaal, maar weigert wel de excessen ervan te aanvaarden en verzet zich ertegen. Hij onderkent, vertelde hij in Brugge, zijn Joodse cultuur en identiteit, zijn staatsburgerschap en gaat vandaar uit in verzet tegen het regeringsbeleid en de militaire logica. Men kan dit halfslachtig vinden, we menen dat dit een verdedigbare positie is, al geloven we dat een nauwkeurig onderzoek naar de stichtingsmythes en -geschiedenis van de Staat Israël toch nuttig blijft.
Anderen menen dat Joden, zijzelf zijn ook of waren ook Joods, zoals Hannah Arendt dat de claim op de grond die nu Israël ten koste kan gaan van de mensen die er sinds mensenheugenis leven, in hun onderhoud voorzien en tradities doorgeven. Doorheen de eeuwen zijn er in de regio altijd veel verschillende gemeenschappen geweest en daarbij waren ook nazaten van de bevolking die er in 69, 70 na Christus verjaagd zou zijn door Titus.
Het gesprek en verslag van de reis is in die zin interessant omdat iemand eens geen kant en klaar antwoord geeft op die kwestie, maar probeert te zien wat er gaande is. Hoe nu zal Europa, met de andere staten, de VN die proberen vrede te brengen in het gebied, deze lont uit het kruitvat te halen? Begrip voor een volk dat vreest opnieuw verjaagd te worden kan men opbrengen, begrip kan men moeilijker opbrengen voor acties, voor een ingesteldheid die de andere het leven nagenoeg onmogelijk maken. Het is niet vanzelfsprekend, maar helaas moet men vaststellen dat Israël een geopolitieke rol vervult die ook Europa graag aan die staat overlaat, maar die misschien niet meer adequaat vervuld wordt, met name het beveiligen van Westerse belangen in de energie-oorlog, want de staat Israël vervult een geostrategische rol, of men dat nu graag heeft of niet. We zullen dus met goed overleg en zonder blijvende morele vooroordelen beide partijen toe moeten brengen dat hun belangen minder uiteenlopen dan men steeds weer lijkt te denken. Israël zou door mee te investeren in het welbevinden van de Palestijnen, in huisvesting, infrastructuur, onderwijs en cultuur (cfr. Daniël Bahrenboim), gezondheidszorg ook een grotere welwillendheid kunnen creëren dan via de oorlogslogica. In plaats dus van een politiek die de andere fnuikt als mensen, kan net een humane politiek ertoe leiden dat de spanningen op termijn wegebben. Daarin kan Europa een bemiddelende rol op zich nemen. Daarbij hoort ook de funderende mythen van de staat Israël ernstig onderzoeken er zelf ook de verantwoordelijkheid voor opnemen, van de Britse politiek in het mandaatgebied en wat daar bij komt, zoals de Balfourverklaring. Het hoeft niet om een schuldig verklaren te gaan, wel om erkennen dat in het verleden besluiten zijn gevormd waarvan men niet de volledige draagwijdte doorzag. Wat andere aspecten betreft, de Holocaust, ligt dat anders, maar ook daar kan men de generaties die nu in Duitsland leven niet alle schuld geven, wel veel verantwoordelijkheid - wat gedurende generaties al gebeurt - laten erkennen. Het klimaat noch het momentum zijn ernaar, zou men kunnen zeggen, maar dat is prietpraat, om beleid bij te sturen volstaat moed, in deze zal er heel veel moed en leiderschap nodig zijn. Daarom is een artikel als dit met Els Dottermans wellicht een zeer goede gelegenheid om in de toekomst voor de bevolking in Israël en Palestina vrede en welbevinden mogelijk te maken ter overweging mee te nemen. Wilson had gelijk, maar de uitkomst van zijn idee over zelfbeschikkingsrecht der volkeren was door geopolitieke en andere overwegingen niet bestand tegen de dagelijkse beleidsdwang. Misschien dat we ons meer over dit soort vragen moeten buigen, hoe realiseren we moeilijk te bereiken doelen?
Vale,
Bart Haers
7 augustus 2010
Echt getroffen was ik wel, door het artikel over uw reis naar Israël, omdat de kwestie van twee volkeren op die smalle strook grond meer dan pregnant is. Blijft wel de vraag waarom we ons vergenoegen met de vaststelling dat Israël, de staat en een deel van de bevolking, wellicht een meerderheid de huidige hardvochtige politiek niet willen milderen. Joodse kolonisten die met documenten andere inwoners uit hun huizen zetten en er zelf op kosten van de ontheemden in gaan wonen en leven, dat kan men alleen als sinister omschrijven.
De rechtvaardiging van die politiek en de kritiek erop zijn zo oud als de staat Israël zelf. Ook David Grossman blijft loyaal, maar weigert wel de excessen ervan te aanvaarden en verzet zich ertegen. Hij onderkent, vertelde hij in Brugge, zijn Joodse cultuur en identiteit, zijn staatsburgerschap en gaat vandaar uit in verzet tegen het regeringsbeleid en de militaire logica. Men kan dit halfslachtig vinden, we menen dat dit een verdedigbare positie is, al geloven we dat een nauwkeurig onderzoek naar de stichtingsmythes en -geschiedenis van de Staat Israël toch nuttig blijft.
Anderen menen dat Joden, zijzelf zijn ook of waren ook Joods, zoals Hannah Arendt dat de claim op de grond die nu Israël ten koste kan gaan van de mensen die er sinds mensenheugenis leven, in hun onderhoud voorzien en tradities doorgeven. Doorheen de eeuwen zijn er in de regio altijd veel verschillende gemeenschappen geweest en daarbij waren ook nazaten van de bevolking die er in 69, 70 na Christus verjaagd zou zijn door Titus.
Het gesprek en verslag van de reis is in die zin interessant omdat iemand eens geen kant en klaar antwoord geeft op die kwestie, maar probeert te zien wat er gaande is. Hoe nu zal Europa, met de andere staten, de VN die proberen vrede te brengen in het gebied, deze lont uit het kruitvat te halen? Begrip voor een volk dat vreest opnieuw verjaagd te worden kan men opbrengen, begrip kan men moeilijker opbrengen voor acties, voor een ingesteldheid die de andere het leven nagenoeg onmogelijk maken. Het is niet vanzelfsprekend, maar helaas moet men vaststellen dat Israël een geopolitieke rol vervult die ook Europa graag aan die staat overlaat, maar die misschien niet meer adequaat vervuld wordt, met name het beveiligen van Westerse belangen in de energie-oorlog, want de staat Israël vervult een geostrategische rol, of men dat nu graag heeft of niet. We zullen dus met goed overleg en zonder blijvende morele vooroordelen beide partijen toe moeten brengen dat hun belangen minder uiteenlopen dan men steeds weer lijkt te denken. Israël zou door mee te investeren in het welbevinden van de Palestijnen, in huisvesting, infrastructuur, onderwijs en cultuur (cfr. Daniël Bahrenboim), gezondheidszorg ook een grotere welwillendheid kunnen creëren dan via de oorlogslogica. In plaats dus van een politiek die de andere fnuikt als mensen, kan net een humane politiek ertoe leiden dat de spanningen op termijn wegebben. Daarin kan Europa een bemiddelende rol op zich nemen. Daarbij hoort ook de funderende mythen van de staat Israël ernstig onderzoeken er zelf ook de verantwoordelijkheid voor opnemen, van de Britse politiek in het mandaatgebied en wat daar bij komt, zoals de Balfourverklaring. Het hoeft niet om een schuldig verklaren te gaan, wel om erkennen dat in het verleden besluiten zijn gevormd waarvan men niet de volledige draagwijdte doorzag. Wat andere aspecten betreft, de Holocaust, ligt dat anders, maar ook daar kan men de generaties die nu in Duitsland leven niet alle schuld geven, wel veel verantwoordelijkheid - wat gedurende generaties al gebeurt - laten erkennen. Het klimaat noch het momentum zijn ernaar, zou men kunnen zeggen, maar dat is prietpraat, om beleid bij te sturen volstaat moed, in deze zal er heel veel moed en leiderschap nodig zijn. Daarom is een artikel als dit met Els Dottermans wellicht een zeer goede gelegenheid om in de toekomst voor de bevolking in Israël en Palestina vrede en welbevinden mogelijk te maken ter overweging mee te nemen. Wilson had gelijk, maar de uitkomst van zijn idee over zelfbeschikkingsrecht der volkeren was door geopolitieke en andere overwegingen niet bestand tegen de dagelijkse beleidsdwang. Misschien dat we ons meer over dit soort vragen moeten buigen, hoe realiseren we moeilijk te bereiken doelen?
Vale,
Bart Haers
7 augustus 2010
Reacties
Een reactie posten