Lezersbrief

Klara en Marketing
Iedereen klassiek?

Gisteren hoorde ik op de radio dat Jozef de Beenhouwer de loopbaanprijs kreeg en Jan Caeyers de muziekpersoonlijkheidsprijs 2010. Deze en de andere laureaten verdienen ruimschoots erkenning en vooral, de biografie van Ludwig van Beethoven mag best als een goede toegang tot het leven van de componist in zijn dagelijkse en artistieke biotoop beschouwd worden.
De kunsten hadden ook al in die tijd best de steun van enige marketing van node, maar toch de omgang tussen kenners en componisten, Haydn, Mozart, Beethoven, maar ook Ignaz Mosscheles e.a. was minstens even wezenlijk. Een eeuw later, toen Mahler en het geweld van Schönberg, Weber en Berg hun opwachting maakten en school maakten, werkte de marketing enigszins anders. De muziekkritiek was nu volop ontwikkeld en musici dienden die kritiek voor lief te nemen, al zal het conflict, de polemiek wel eens de toon bepaald hebben.
Vandaag merken we dat het nog bijzonder moeilijk is van een muziekkritiek te spreken. De wereld van de ingewijden, die regelmatig CD's kopen of op locatie nieuwe uitvoeringen horen, functioneert soms als een besloten circuit. Maar wat de compositie betreft, een domein waar in Vlaanderen velen zich onderscheiden, blijft vaak een goed bewaard geheim voor een inner circle. Het is van belang dat die creatieve arbeid een ruimere bekendheid krijgt.
Klara moet zeer veel investeren om haar bekendheid bij het grote pubbliek te ondersteunen, omdat de publieke opinie en de politiek die zender graag wegzetten als een nichezender met een wel zeer beperkt publiek. De actie "Iedereen Klassiek" vormt daarvan een mooi voorbeeld. Het programma "ambassadeurs van de klassieke muziek" laat op dat vlak goede en toegankelijke radio horen, programma's als Meesterwerk en "de Mahlercollection" doen ook het nodige. Men zoekt en vindt doorgaans een behoorlijk evenwicht tussen toegankelijkheid en kwaliteit.
Maar toch blijft het lastig om ook nog eens de goede marketing te verzorgen, terwijl de klassieke muziek, ook de modernklassieke muziek toch tot het patrimonium mag behoren. Patricia Montero, docente piano aan het conservatorium te Brussel (Het Franstalige conservatorium) vond, niet ten onrechte dat Beethoven, maar bij uitbreiding het enorme patrimonium van muziekleven in Vlaanderen en de Nederlanden, op de gekende namen van de ars nova en de renaissancemuziek eindelijk weinig bekend is. Het past in het globale kader van een veronachtzaamde cultuurgeschiedenis dat we ons moeten afvragen hoe we hieraan kunnen verhelpen. Nog eens, Klara verdient hier alle waardering, maar het blijft moeilijk dit naar waarde te schatten in de persoonlijke vorming. Muziek in het reguliere onderwijs blijft doorgaans een ondergeschoven kindje, terwijl kennis ervan, waardering en zelfs oprechte toewijding in de jonge jaren een correctie kan vormen op het marketingstrategische geweld van de populaire genres. Het een hoeft het andere niet uit te sluiten, maar de ontwikkeling van de smaak vergt enige volgehouden inspanning, zoals dat ook met het boek het geval is. Hierover dienen we ons dus dringend te beraden. Klara vervult die rol aardig, maar of het voldoende is? Dus is het tijd om het onderwijs en andere media opnieuw dat patrimonium te ontdekken. Cobra en Canvas doen een bescheiden poging, maar het blijft behelpen. De uitzending over Philippe Herreweghe was boeiend, maar toch, waarom kan dat niet één keertje per week een avond op het open net. Merken we hierbij op dat ook de betere film vaak niet meer aan bod komt en men kan de discussie, die in Nederland volop woedt rond cultuur, kunsten en openbare omroep echt aanvatten. Bert de Graeve gaf daar trouwens ook al een aanzet toe in Reyers laat, vrijdag ll.
Besluiten we maar dat er goede wil aanwezig is, maar dat de marketing niet een antwoord is op de fundamentele kwestie. En toch, men lijkt de vele mensen die met grote toewijding hun hobby ook na de opleiding aan de academie blijven beleven, wat al te graag te vergeten. En dat is wellicht het meest wraakroepende, dat men eenduidig entertainment als norm voor ontspanning én cultuur voorop stelt. Het eerste klopt wel, maar of het tweede geldig is, blijkt telkens weer boven discussie verheven te zijn. Iedereen hoeft niet voor klassiek te gaan, laat staan dat iemand alleen voor klassiek hoeft te gaan. Ben ik nu een ambassadeur voor de klassieke muziek? Wellicht wel, maar die ene actie was niet nodig om mij ermee in te laten en daarin sta ik gelukkig niet alleen.

Valete

Bart Haers
dinsdag 30 november 2010

Reacties

Populaire posts