gedichtendag

Verdoofd

De nieuwe maan zorgde voor een sterrenrijke hemel

de lucht was helder en licht woei een noordenwind

over de stad waar geen agent meer rondwandelde

verklarende dat het nacht was en alles rustig bleek

af en toe gleed een auto langs hen heen wijl ze stil naar huis gingen

na een concert met van Beethoven's triple concerto en een heerlijk

slijten van de tijd in een van de weinige cafés waar men nog

eens een sigaar roken kan, want zij hield van de geur hij van de rook

Het leven lacht hen toe, vonden ze beiden maar toch tristesse

hun leven liep op wieltjes en toch aarzeling

hun leven speelde zich af in 't paradijs en toch ijs

van wantrouwen tegen de toekomst, anderen, eigenwijs

Verwachtingen zullen wel ingelost worden,

wensen worden werkelijkheid

niets staat hen in de weg

behalve zijzelf

want de anderen realiseren hun wensen niet

zelf hebben ze geen idee meer

van wat strijd is

van wat streven is

van wat leven is

Aude sapere

zegden ze tot elkaar en ze kusten elkaar vurig

maar in de ochtend bleken ze vergeten

dat ze iets konden doen, mochten doen

maar gingen ze weer lopen in de tredmolen

ze spraken over vrijheid en broederschap

waren tegen atoomwapens en voor integratie

maar van Malala Yousafzai , Vaclav Havel of

Navid Sharifi

kenden ze niet de pijn noch de vreugden

ze zochten hun zinnen te prikkelen

merkten niet hoe verdoofd ze waren

gingen naar concerten, klassiek, jazz

maar als ze wilden voelen

dan kwam er niets binnen

verdoofd van zinnen

verkleumd het hart

achten ze zich gehard

keken ze neutraal naar het leven

waren verlangens plannen

was waar en niet waar van ondergeschikt belang

want voor niets zouden ze nog beven

tenzij, merkten ze later

voor het leven zelf, voor de liefde, voor gevaar

iets te verliezen dat hen geviel

maar zij hadden gelijk, maar ook een kater

Bart Haers