Afscheid van hercules en diens 12 werken

Kleinbeeld

Afscheid van ...
 een halfgod

Steve Stevaert is gegaan, maar niemand had het willen weten en gisteren was er in de media teveel aandacht voor de zoektocht. Laat de politie haar werk doen, we zullen het resultaat wel kennen. Ook vreemd is dat men niet altijd voldoende respect opbrengt voor de vrouw die klacht indiende. Doorverwijzing naar de vonnisrechter is niet niets, maar het vermoeden van onschuld geldt nog altijd. Ook is duidelijk dat Steve Stevaert vooral vreesde voor de bagger die over hem zou worden uitgestort. Politici en erotiserende invloed van hun positie, het blijft merkwaardig en toch ook wel ergens begrijpelijk. Maar waarom roepen we zo luid onze afschuw, onze afkeer voor anderen uit.

Het lijkt mij een regressie in de beschaving. Is de moderne technologie er debet aan, of is het precies omdat we mediamensen al vaker bagger hebben zien verkopen? Jeremy Clarkson? Er zijn er andere en soms gaat het ook wel subtieler. Maar feit is dat we vandaag in een ongewisse situatie leven: iedereen zegt aan vormen en fatsoen te houden, behalve als het iemand zo uitkomt dat het anders moet.

Een aanhanger van Steve Stevaert was ik niet, wat niemand zal verbazen, maar vooral heb ik me vaak genoeg geërgerd aan de kritiekloze verheerlijking door het heir van journalisten en gastheren, gastvrouwen ook in praatprogramma's. Hij was God, maar toen hij het interne proces van selectie van de afdeling in Mechelen bijstuurde en Caroline Genez de porseleinwinkel instuurde, kon een lokale diva dat niet hebben. Prompt kreeg die van de heer Yves Desmet de vaderlijke raad zich te laten onderzoeken en langdurig te laten verzorgen in een psychiatrische kliniek. Als dat geen bagger is. Er zijn wel meer momenten geweest waar we de wenkbrauwen wel dienden te fronsen, zoals toen de heer Steve Stevaert gezellig keuvelend met son éminence de kardinaal-Aartsbisschop van Mechelen, debiteerde dat hij liever volle kerken zag dan ongelukkige mensen. Plots konden overtuigde vrijzinnigen en vooral gedecideerde atheïsten zich daarin vinden.

Nu Steve Stevaert ons verliet, komt er tijd voor bezinning, zegt men mij, maar ik weet niet waarover het dan gaan moet en wie zich maar beter kan bezinnen. De mediamensen? Misschien, maar moraal is een handschoen die men zichzelf aanmeet, waarbij men niet altijd weet of men aan de eigen maatstaven kan voldoen. Macht opeisen kan een daad van zelfvernietiging zijn, maar een samenleving kan niet zonder een goed gestructureerd systeem van macht en tegenmacht, van  machtsuitoefening, waarvoor je behalve procedures, wetten en grondwet nodig hebt, ook mensen die het doen. Anders dan anderen vind ik niet alle politici op de een of andere manier psychopaten zijn, maar als iemand te snel en te hoog op het schild gehesen wordt, verliest die alle gevoel voor perspectief en verhoudingen.

Steve Stevaert wilde niet met de fanfare voorop het bos in, op jacht naar succes, maar de fanfare was er toch maar bijna altijd, als hij een berichtje uitstuurde. Men kan hem dat niet verwijten, maar in die dagen hebben journalisten voor mij definitief hun aura van onafhankelijke betrokkenheid verloren. Betrokkenheid was er voldoende, maar op enkele mensen als Rik van Cauwelaert na, waren er maar weinig die vonden dat Steve Stunt ook wel eens kritisch bejegend mocht worden.

Hij wilde liefde, hoorde ik gisteren de burgemeester van Hasselt zeggen en iedereen was ervan doordrongen dat hij kritiek niet kon hebben. Ik weet niet hoe het zit met enkele aandoeningen beschreven in de DSM, die het psychiaters en psychologen toelaat op enigszins gecoördineerde manier  pathologieën te bespreken en behandelen. Niemand kan zich vrij of zelfs geharnast tegen psychologische troebelen achten en bovendien is het wel zo nuttig als goede vrienden niet enkel ja en amen zeggen, zodat mensen hun besef ontwikkelen dat ze naast hun sterke punten en scherpe inzichten ook ruimte mogen laten voor discussie, voor advocaten van de duivel.

Nu, op dat vlak deed Steve wel zijn huiswerk, want er zijn maar weinig momenten geweest dat hij een voorstel niet ook zo presenteren kon dat zijn tegenstanders even dienden te bekomen voor ze er de zwakke plekken van durfden te benoemen.

Anderen zullen zijn hagiografie wel schrijven en ik wil mij helemaal niet vrolijk maken over het feit dat Fortuna zich van hem afkeerde, maar toch, zijn dood en het feit dat hij er zelf voor koos, laat ons verbouwereerd achter. De coulissen van de macht zijn vaak lange, duistere hangen, waar je niet altijd wil zijn. Maar dat iemand die zijn partij inderdaad grote successen bezorgde vervolgens zo met zijn gewone status van burger in de knel raakte, moet ons over de plaats van politici, in hun eigen zelfbeeld vooral, wel doen nadenken. Hij werd God verklaard, omdat er nu eenmaal Mitterand was geweest en Dieu Spitaels. Maar plots lijkt hij nog zeer onlangs met oude kameraden gesproken te  hebben. Wie zal het weerleggen, maar zouden we het geloven? Hij ging, onder de last van zijn bestaan bezweken en nu zal het stil worden rond hem. Misschien zal zijn nachleben over enkele jaren beter gewaardeerd worden, evenwichtiger en rechtvaardiger.


Bart Haers

Reacties

Populaire posts