Afscheid van hercules en diens 12 werken
Kleinbeeld
Afscheid van ...
een halfgod
Steve Stevaert is gegaan, maar
niemand had het willen weten en gisteren was er in de media teveel aandacht
voor de zoektocht. Laat de politie haar werk doen, we zullen het resultaat wel
kennen. Ook vreemd is dat men niet altijd voldoende respect opbrengt voor de
vrouw die klacht indiende. Doorverwijzing naar de vonnisrechter is niet niets,
maar het vermoeden van onschuld geldt nog altijd. Ook is duidelijk dat Steve
Stevaert vooral vreesde voor de bagger die over hem zou worden uitgestort.
Politici en erotiserende invloed van hun positie, het blijft merkwaardig en
toch ook wel ergens begrijpelijk. Maar waarom roepen we zo luid onze afschuw,
onze afkeer voor anderen uit.
Het lijkt mij een regressie in
de beschaving. Is de moderne technologie er debet aan, of is het precies omdat
we mediamensen al vaker bagger hebben zien verkopen? Jeremy Clarkson? Er zijn
er andere en soms gaat het ook wel subtieler. Maar feit is dat we vandaag in
een ongewisse situatie leven: iedereen zegt aan vormen en fatsoen te houden, behalve
als het iemand zo uitkomt dat het anders moet.
Een aanhanger van Steve
Stevaert was ik niet, wat niemand zal verbazen, maar vooral heb ik me vaak
genoeg geërgerd aan de kritiekloze verheerlijking door het heir van
journalisten en gastheren, gastvrouwen ook in praatprogramma's. Hij was God,
maar toen hij het interne proces van selectie van de afdeling in Mechelen
bijstuurde en Caroline Genez de porseleinwinkel instuurde, kon een lokale diva
dat niet hebben. Prompt kreeg die van de heer Yves Desmet de vaderlijke raad
zich te laten onderzoeken en langdurig te laten verzorgen in een psychiatrische
kliniek. Als dat geen bagger is. Er zijn wel meer momenten geweest waar we de
wenkbrauwen wel dienden te fronsen, zoals toen de heer Steve Stevaert gezellig
keuvelend met son éminence de
kardinaal-Aartsbisschop van Mechelen, debiteerde dat hij liever volle kerken
zag dan ongelukkige mensen. Plots konden overtuigde vrijzinnigen en vooral
gedecideerde atheïsten zich daarin vinden.
Nu Steve Stevaert ons verliet,
komt er tijd voor bezinning, zegt men mij, maar ik weet niet waarover het dan
gaan moet en wie zich maar beter kan bezinnen. De mediamensen? Misschien, maar
moraal is een handschoen die men zichzelf aanmeet, waarbij men niet altijd weet
of men aan de eigen maatstaven kan voldoen. Macht opeisen kan een daad van
zelfvernietiging zijn, maar een samenleving kan niet zonder een goed
gestructureerd systeem van macht en tegenmacht, van machtsuitoefening, waarvoor je behalve
procedures, wetten en grondwet nodig hebt, ook mensen die het doen. Anders dan
anderen vind ik niet alle politici op de een of andere manier psychopaten zijn,
maar als iemand te snel en te hoog op het schild gehesen wordt, verliest die
alle gevoel voor perspectief en verhoudingen.
Steve Stevaert wilde niet met
de fanfare voorop het bos in, op jacht naar succes, maar de fanfare was er toch
maar bijna altijd, als hij een berichtje uitstuurde. Men kan hem dat niet
verwijten, maar in die dagen hebben journalisten voor mij definitief hun aura
van onafhankelijke betrokkenheid verloren. Betrokkenheid was er voldoende, maar
op enkele mensen als Rik van Cauwelaert na, waren er maar weinig die vonden dat
Steve Stunt ook wel eens kritisch bejegend mocht worden.
Hij wilde liefde, hoorde ik
gisteren de burgemeester van Hasselt zeggen en iedereen was ervan doordrongen
dat hij kritiek niet kon hebben. Ik weet niet hoe het zit met enkele
aandoeningen beschreven in de DSM, die het psychiaters en psychologen toelaat
op enigszins gecoördineerde manier pathologieën
te bespreken en behandelen. Niemand kan zich vrij of zelfs geharnast tegen
psychologische troebelen achten en bovendien is het wel zo nuttig als goede
vrienden niet enkel ja en amen zeggen, zodat mensen hun besef ontwikkelen dat
ze naast hun sterke punten en scherpe inzichten ook ruimte mogen laten voor
discussie, voor advocaten van de duivel.
Nu, op dat vlak deed Steve wel
zijn huiswerk, want er zijn maar weinig momenten geweest dat hij een voorstel
niet ook zo presenteren kon dat zijn tegenstanders even dienden te bekomen voor
ze er de zwakke plekken van durfden te benoemen.
Anderen zullen zijn
hagiografie wel schrijven en ik wil mij helemaal niet vrolijk maken over het
feit dat Fortuna zich van hem afkeerde, maar toch, zijn dood en het feit dat
hij er zelf voor koos, laat ons verbouwereerd achter. De coulissen van de macht
zijn vaak lange, duistere hangen, waar je niet altijd wil zijn. Maar dat iemand
die zijn partij inderdaad grote successen bezorgde vervolgens zo met zijn
gewone status van burger in de knel raakte, moet ons over de plaats van
politici, in hun eigen zelfbeeld vooral, wel doen nadenken. Hij werd God
verklaard, omdat er nu eenmaal Mitterand was geweest en Dieu Spitaels. Maar
plots lijkt hij nog zeer onlangs met oude kameraden gesproken te hebben. Wie zal het weerleggen, maar zouden we
het geloven? Hij ging, onder de last van zijn bestaan bezweken en nu zal het
stil worden rond hem. Misschien zal zijn nachleben over enkele jaren beter
gewaardeerd worden, evenwichtiger en rechtvaardiger.
Bart Haers
Reacties
Een reactie posten