Jeux interdits



Ars Poëtica minor


Mooi is het dus


Treuren doe ik niet meer
want zie me hier zitten
op een fraaie binnenplaats
geen auto's, geen flanerende shoppers
wel koppeltjes en groepjes

zie me hier zitten
een pastis bij de hand
het wachten verzachtend
want rondom zit een gelukkig volkje
jongens en meisjes,
meisjes en meisies, jongens en dandies,

Zie me hier zitten
het wachten voorbij
het gesprek begonnen

zie ons hier zitten
pratend, lachend
 alsof we elkaar wel kennen
   een lekker maaltje
 onze handen nauwelijks in bedwang
 zwervend over de tafel
de setting veranderend
zij naast mij, ik naast haar
de zon alles overspoelend
mijn hoed wakend op het hoofd
maar in het hoofd
in het hart
in de nieren
wemelen ze,
geen vlinders
maar toch niet te noemen

zie ons hier liggen
op haar bed
ver van het gewoel
lekker zoel

zie ons nu
zoveel later
zij zwoegend met een baby
ik zwoegend met de afvalemmer
en andere nuttige zaken

zeggen dat we enkel wilden
niet meer dan spelen
in de tuin der lusten
zonder elkaar
te bezwaren met onze eigen zelf

zeggen dat het leuk zou blijven
dat gevoelens achtergelaten waren
voor we de stad in gingen,
zelfs niet wetende
dat de andere ook wandelde, flaneerde
op zoek was naar wat aangenaam vertier,

zie ons hier staan
in een galerij
bij schilderijen en beelden
elkaar aanvullend commentaar leverend
bij wat er te zien is en wat net niet
een donker landschap, binnenplaats
een zon en ook een bliksemschicht

Het spel is gespeeld
de weg was heerlijk
soms een woord teveel
soms een ergernis
vaak een berustend zo dan

dansend gingen we door het leven
onze jeugd speelden we niet kwijt
elk op een eigen spoor
en dan plots, snel, met een donderslag
een bliksemschicht
de fusie van atomen
de fusie van levens, verwachtingen,


zie ons daar nu liggen,
in oude luie zetels
de knoken wat strammer
de gevoelens vlammen nog
maar het genoegen
na die ene middag zonder hoop
die ene dag gewoon begonnen

't en is niet de lente
zegde ze nog,
't en is niet je doorkijkblouse
't was wel dat en nog meer
de lust te spelen
in een tuin, zonder morgen

maar reeg zich de snoer van ochtenden en nachten
ook nu de lust verzachte,
nu we met herinneringen
weer naar de binnenplaats gaan
grijs ik, maar nog immer met hoed

speelden verboden spelletjes
toen ze gewoon waren geworden
maar romantische zielen
verkiezen het ze verboden te vinden

Toen en nu
een wereld van verschil
maar toch veel bleef zoals het was
het hoofd, het hart, de lever en de nieren
alleen wat versleten


 b Art

Reacties

Populaire posts