Op het vlot gebonden

Ars Poëtica minor

Le radeau de la méduse, van Géricault. Een historiestuk
over een beruchte scheepsramp, gevolg van incompetentie en
onvermogen van kapitein en overheid. 

Het vlot van de Méduse

De zon scheen in de late middag

de gedachten gingen hun weg

wat ik graag liet gebeuren

want soms doemt dan wel iets op

een vlot op een woelige zee

Het schilderij ken ik al tijden

maar plots verscheen het

denkend over de vele discussies

rond vrijheid, gelijkheid en broerschap.

rond waardering, eergevoel en afwijzing

racisme en integratie

de gedachten verleiden ons tot helderheid

waar we geen gat in zien

tot duidelijkheid terwijl

ze elkaar tegenspreken,

tot openhartigheid

ondanks taboes

Op het vlot voeren vrienden

het debat

spelen vijanden hun heimelijke spel

draagt iedereen bij aan de feestvreugde

maar het vlot komt nergens

uur na uur dobbert het vlot

beladen met tallozen die elkaar

de roeiriemen en het zeil bevechten

maar zo voortdurend doelloos blijven hangen

niet eens zo ver van de kust, van het blonde strand

maar niemand die de leiding krijgt

of iemand toelaat leiding te nemen

Democratie vandaag, Europa vandaag

het lijkt soms op dat vlot

schipbreukelingen en opportunisten

iedereen ziet het gebeuren

maar de greep op het vlot

duwt elke redelijkheid weg

Toch zijn er die geloven

dat die macht niet alleen een gesel heten mag

dat bekwaam uitgeoefende macht

getemperde machtshonger

en goed overleg

het leven ruimte laat

er zelf iets van te maken

Macht over de roeriemen

macht over het zeil

of die macht delegeren en weten

dat men dra zal stranden,

voet zal zetten op vaste grond

Niet alles is verloren

als er maar iemand anderen weet te overtuigen

dat het erom spant samen het strand te bereiken,

liefst levend en wel

meestal lukt het wel,

ook als gezagvoerders rollend over het dek

hun onmacht hebben laten blijken

Niet alles is verloren

zegt men

maar wat is er gewonnen

vragen anderen

want schip weg, lading weg, geschut weg

de levens? ach, die vervangt men wel

Neen, op hetzelfde vlot wil niet iedereen zitten

maar toch, aan het eind komt men er wel achter

aan dat vlot, daar ontkomt men niet aan

daar moeten we het mee doen

helaas weten we dat doorgaans pas te laat

Van hun reis, onze reis, blijft de herinnering

aan strijd, wreedheid en tramalant

terwijl de rustige uren, de momenten van samenwerking

uit het geheugen gewist worden

Alles stroomt, alles tiert, alles krioelt

want wat rust brengt, houdt ons maar even vast

zodat van het leven op het vlot

alleen de onmenselijkheid, de troebels sfeer beklijft

maar zo was het niet helemaal

De verteller staat bekend om zijn beeldrijke taal

om zijn vermogen zich in te leven

zijn toehoorders mee te slepen

maar het verhaal is een schaduw

en die het echt beleefden

zwijgen

En wij maar kijken naar dat doek

overdonderd maar even goed onbegrijpend

b Art