Omtrent het misverstand

APM

Niemand zag m'n leed

't Kan lijken alsof ik het belangwekkend acht,

het leed dat ik te dragen kreeg

maar er waren er die het zagen

al verstopte ik het bij voorkeur

Want men moet sterk zijn

een wal bouwen en verdragen

dat men daarmee

wel iets van zich af weet te houden

het leven verloopt langs mooie lanen

maar soms verdwaal je in een sloppenwijk

wordt het licht van de zon donker

vergeet je dat het lente worden kan

Hoe het gaat weet je niet na te vertellen

kleine druppels, grote afwijzingen

veel inspanningen, veel enthousiasme

valt op de koude steen

verdriet groeit

machteloosheid en faalangst

krijgen je in de greep

maar zelfs de donkere zon

kon licht worden

als er toch iets lukte,

als er toch perspectief en hoop

over je heen kwamen

maar toch vond je kracht

en levensmoed in 't leven zelf

wat niet iedereen gegeven is

gesprekken en denken

over resignatie

wat je niet wilde,

afzien van de dingen

afzien van dromen en verwachtingen

gesprekken en beelden

van acceptatie kon wel

maar het blijft moeilijk

zodat je gaat schipperen tussen droom en daad

De val kwam, maar ook de wederopstanding

of was het eerder weder opkrabbelen?

velen gaven je raad,

sterk te zijn en realistisch

maar een enkeling luisterde

naar wat je te bieden hebt

aan kennis en een beetje inzicht

er waren vrienden en vriendinnen

er was een stille kracht

zodat je na de val nieuwe wegen vond

b Art

Het is niet zomaar dat ik dit op mijn blog zet. Maar in de vele discussies over depressie en burn out, over het lastige leven, merkt men dat het persoonlijke vaak vaag blijft. Het hoeft niet het einde te zijn, er kan hoop ik altijd weer een nieuw begin volgen. Maar het is lastig, denk ik, als men de persoon met de psychische aandoening vereenzelvigt.