Boerkiniverbod?




Dezer Dagen




Over boerkini's en gebruiken



Nauwelijks iets meer dan een eeuw geleden kon
Ensor nog spotten met badgasten in Oostende
die alles verhullende badkleding droegen.
Even verder, aan Fort Napoleum genoten mensen
in al hun puurheid van zon en zee en
(homo-) en (homo-)erotische
genoegens der naaktheid
Het werd een zomer van verhitte discussies, waarbij al die discussies als noemer hebben de vraag wie we zijn en wat we met cultuur bedoelen, hoe we aan die cultuur deel kunnen hebben, maar hier ben ik al vele stappen verder. Toch gaat de boerkini onze gedachte beheersen, wil de ene het verbieden en de andere wil erover heen kijken, of misschien erdoor heen.

Nog eens, ten overvloede, wie het heeft over cultuur en ook wel over identiteit betreedt terreinen waar definities niet altijd beantwoorden aan wat een goede definitie nu wel is, omdat men veelal niet verder komt dan opsommingen van waarden, maar wil men de eigen cultuur beschrijven, dan komt ondanks pogingen tot striktere voorstellingen tot verhalen, waarbij het diachronische element de onmogelijkheid weergeeft voor eens en altijd een cultuur te beschrijven. Toch heeft het zin om te spreken over het begrip cultuur, niet te laten te beschrijven waarin onze cultuur vandaag verschilt van die van 111 jaar geleden en dan na te gaan hoe we vandaag met brandende en andere kwesties omspringen.

De kennis van nu zou veel van wat toen werd bedacht, onder meer over de invloed van geslacht op psychische gezondheid achteloos kunnen weggooien, zoals filosofen wel eens doen, terwijl die denkbeelden toen vaak voor schokkend gehouden werden en andere een bijna ongezonde nieuwsgierigheid wekten. Toch valt het niet mee dat verhaal te vertellen, want men zal ernstig moeten selecteren tussen de vele data die het vraagstuk behelzen. Bronnen voor onderzoek zijn er vele, maar als we de vrienden van de illusievrije wereld en gevorderden in het omgaan met illusies mogen geloven, onder anderen dus Maarten Boudry mogen geloven, was Freud niet meer dan iemand die tautologieën te berde bracht. Waar men zich druk maakte over die betere inzichten en over causaliteit, waar Freud dus meende te verklaren, ziet Boudry een grote cirkelredenering. Dat zou a priori een denkfout moeten zijn, maar misschien was het onderzoek naar Anna O, de Traumdeuting en het Oedipouscomplex erin geslaagd een spiraalvormig traject af te leggen, in de diepte en ook wel omhoog.

Onze wijsgerige discussies vandaag komen dus vaak nog niet boven dat "sic et non" van Abelardus, met het verschil dat die nu net een hele stap voorwaarts zette in het denken en dat tot het thomisme zou leiden, want dan weer als hoogtepunt geldt van de scholastiek, maar de scholastiek zelf wordt dan weer weggezet als niet filosofisch. Nog Kardinaal Mercier putte uit het thomisme om via het neothomisme nieuwe filosofische en theologische paden te bewandelen. Vreemde vaststellingen voor wie alleen de donkere, onvolkomen kant ervan in het licht stellen, belangwekkend wanneer, als u het mij vraagt, want telkens ziet men dat uit ontwikkelingen als deze verschillende nieuwe sporen vertrekken, wat mede onze cultuur heeft vorm gegeven.

Discussies over het al dan niet verbieden van de Boerkini getuigen van een diep onbehagen in onze cultuur en dat zowel vanwege de mensen die zelf met een bourquini op het strand zouden komen als zij die het verbod alle steun verlenen. Waarom willen we niet dat mensen op het strand waar onze liefste vriendin liefst zonder kleren zou paraderen, net zich volledig bedekken willen? Ongetwijfeld omdat wij nog weten, doorgaans vaagweg, dat Ensor met enige spot de strandkarren in Oostende tekende en schilderde, waar dames zich in de strandkar verkleedden in een alles bedekkende outfit - de mannen mochten ook niet te ver gaan bij het bloot laten van delen van hun lichaam - maar niet meer weten hoe Duitse toeristen op het strand bij Fort Napoleon wel heel weinig kleding droegen en hun homoseksuele genoegens niet schroomden. Na WO II werd strandtoerisme gemeengoed en zelfs vaak een massabedoening, maar het duurde even voor de vrouwen zich echt in badpak of bikini durfden te presenteren. Als zij het vandaag niet doen, heeft het vooral te maken met onverlaten die de spot willen drijven met vrouwen van dertig met iets meer vlees om de lendenen, borsten die al vaak gestreeld en gezoogd zijn en gewoon het leven. Men is bang te kijk gezet te worden als minder fraaie emanatie van de schoonheid. Hier zorgt de moderne technologie en een nieuwe directheid in een preutser gedrag, al zijn er nog wel dames en heren die meer afgelegen delen van het strand zoeken of naar badplaatsen trekken waar men elkaar kiesheidshalve niet zal begluren.

Waarom ook zou men een jonge dame in de bloei van d'r leven maar toegerust met stevig skelet en dito spieren maar ook met een iets minder plat buikje te kijk willen zetten als afzichtelijk dik? Strijden we er dan niet tegen dat jonge meisjes zich te vet vinden, ook al benadert hun vetgehalte dat van Chris Froom aan het einde van de Tour? Schoonheidsidealen? Of dwangmatige angst voor het waarlijk vrouwelijke, geincarneerd in een lichaam met fraaie rondingen? Het is een kritiek die onze cultuur wel eens voor de voeten geschoven mag worden, valt te vrezen, maar dat blijft onbelicht, want we zijn bezig op een ander front, strijden tegen de bedreiging van onze vrijgevochtenheid, tegen islamisering.

Dat burgers de wijze van implementeren van waarden en normen die strijden met de beginselen en aannames omtrent ontvoogding, zelfbeschikking en moderniteit met steun van kosmopolieten en andere nieuwerwetse profeten ten onzent, meer dan bezorgd bejegenen, krijgen zij voortdurend banbliksems over zich heen van mensen die zij als een soortement geestelijke elite bestempelen en die de lieden in kwestie zich zo ook voor zich ervaren, behorende tot een elite van weldenkende lieden, draagt ertoe bij dat de discussie al met al onbeslist en vooral verhard uitpakt.

Het gaat dus niet enkel over een paar dm² blote huid dan wel nauwelijks enkele cm², om naaktheid dus, over een hoop kwesties die zich resumeren laten tot de vraag of we ons morgen niet helemaal van onze rechtmatige verwachtingen beroofd zullen weten en opnieuw in een of andere theocratische wereld terecht zullen komen. Men verwijt hen die deze evolutie vrezen bange blanke mannen te wezen, doch vrouwen doen niet onder en men vindt wel tal van weldenkende mensen die zo een bourquiniverbod toejuichen en menen dat de overheid zo hun belangen en vooral de cultuur dienen zou.

Maar de kwestie is nu net dat het de overheid gegeven is te waken over de openbare orde en veiligheid, schietpartijen proberen te voorkomen en ander geweld intomen. Maar tegelijk past het zich ervan te vergewissen dat wijzelf door onze handelingen, praktijken ook, die cultuur waaraan wij beweren gehecht te zijn vorm te blijven geven en dat betekent tegelijk dat niet alles wat wij fijn vinden voor cultuur hoeft door te gaan, men mag daar een zeker elitisme in veronderstellen. Tegelijk betreft cultuur het alledaagse, van het gebruiken van allerlei apparaten, van apps en nog wat, om ons te helpen het juiste te eten of net daaraan straal te passeren, maar dan tegelijk menen dat men ook eens over boeken mag spreken, van Sloterdijk of Carlos Drumont de Andrade of de nieuwe vertaling van de Odyssea, van Patrick Leteur. En ja, "le vent nous portera" mag ook wel eens...

De boerkini is natuurlijk iets materieels en we kunnen het onmiddellijk linken aan een praktijk, die we niet meer van deze tijd achten, zodat het als metafoor voor een hoop andere evoluties gaat gelden, waarbij we vooral de gedachte niet willen onderdrukken dat we ze niet moeten willen, de islamisering van onze cultuur, via allerlei kleine toegevingen in het kader van de godsdienstvrijheid. In die zin komt in tijden van terreur een stuk textiel op de voorgrond te staan. Bovendien kan men zich afvragen wie dat nu wil dragen, zo een alles verhullend badpak, als ze er een kunnen dragen dat het hele lichaam aan de zon kan blootstellen. Maar het waarom ontgaat ons dat dan helemaal?

Omdat wij erin geslaagd zijn, na vele tussenstappen de beginselen van een moraal bloot te leggen die onze persoonlijke vrijheid aan banden legde en vooral vrouwen weinig mogelijkheden bood om zich te verzekeren van de mogelijkheden tot zelfbeschikking. Het duurde lang en sommige feministen waren wel eens heel erg ongeduldig, andere vrouwen die feministen weinig vrouwelijk vonden of als ze daar de onzin van bedachten, stemden ze in met sommige mannelijke politici, dat vrouwen geen complimenten moeten maken. Vrouwen hebben vrouwen vaker onder het juk van de sociale controle gelegd, in de mate dat die de juiste, bij voorkeur nederige en onderworpen attitudes bewaken wilden. Pastoors en andere bedienaren kwamen pas aan het woord als vrouwen al het nodige gedaan hadden om hun zusters in Eva bij te sturen, op het rechte pad te sturen. Overigens is het een kwaadwillige lezing van de geschiedenis die rol enkel aan pastoors en hun acolieten toe te schrijven. Ook wereldlijke leiders vonden dat mensen zich fatsoenlijk dienden te gedragen en zouden dominees ruimdenkerder geweest zijn dan de katholieke pastoors? Dat valt nog te bezien. Of de seculiere burgemeesters in Frankrijk die aan de kusten en stranden streden tegen zedenverwildering?

Veel van het gedoe rond kuisheid en seksuele moraal heeft precies daarmee te maken dat we niet enkel bestaan als persoon, maar dat mensen geacht werden te bestaan als instrument voor andere doeleinden, c.q. de familie verderzetten en de eigen leefwereld van een voortbestaan te verzekeren. Lang was het zo dat een persoon zich hoogstens door een of twee nieuwe personen opgevolgd wist, maar bij demografische stormen, bleek men plots vijf, soms zelfs tien nazaten te hebben die ook nog eens vruchtbaar bleken. Op dat moment verschoven paradigma's, meer nog toen duidelijk werd dat kinderen niet meer fataal bij de geboorte of in de wieg stierven, maar domweg volwassen werden, begon men zich ervan te verzekeren dat niet elk seksueel genoegen onmiddellijk tot voortplanting zou leiden. De Romeinse vrouwen moeten bijzonder slim geweest zijn, merkt Mary Beard bijna terloops op, want ze maakten elkaar en hun mannen wijs dat ze het meest vruchtbaar zijn na de menstruatie en moralisten namen dat dan maar over, de controle over de vruchtbaarheid en het zelfbeschikkingsrecht ondanks een officieel ander discours. Zou de beroemde Galenus die vergissng hebben gezien? Daar komen we dus bij economie, technologie, voedselproductie terecht en migratie. Wij hebben zelf op onze eigen geschiedenis ter zake niet zo een goede kijk, als ik op de hangende en lopende discussies een blik werp.

Want het is uiteraard zo dat het veel tijd en moeite kostte, maar ook de moed van kleine groepen in de samenleving om emancipatie mogelijk te maken door te eisen dat negatieve vrijheden ook op hen en hun bestaanswijze van toepassing waren. Verder eiste men ook nog eens de positieve vrijheden die dat alles gestalte diende te geven. Maar in de cultuurkritiek zagen we mensen tegen die eisen in het geweer komen. Afgelopen jaren had in Frankrijk een massabeweging het gemunt op "le mariage pour tous", lees: het homohuwelijk en zij gingen in groten getale de straat op, tot het Front National er blijk van gaf dit te recupereren en enkele prominenten niet zelf vies waren van herenliefde, damesliefde, dames met dames, heren met heren dus.

In Ierland strijden vrouwen nog om uitgebreide vrijheden, in verband voorbehoedsmiddelen en abortus, bij ons wil men een bestaande wet uitbreiden om een paar ongemakken uit de wereld te helpen. Europa streeft naar eenwording, maar eenvormig zal het wel niet zo gauw worden. In Nederland en België beseffen we niet altijd goed hoever we voor de troepen uitlopen, zodat mensen er blind voor kunnen zijn als anderen homo-emancipatie en gelijke berechtiging niet goed begrijpen, omdat ze menen, die tegenstanders, dat dit tegennatuurlijk zou wezen. Nu, zelf denk ik dat we al lang en breed van de natuur vervreemd zijn en zelf altijd weer altijd van alles moeten uitzoeken.

De discussie over het verbod op het dragen van een boerkini, terwijl in Iran mannen een sluier of meer om het hoofd winden om hun vrouwen te steun in de strijd tegen de religieuze politie - het bestaan alleen al is voor ons een horreur en voor hen die ermee te stellen hebben een terreur - verbergt dus vele andere en legt tegelijk vele zenuwen bloot. De kwestie blijft dat we ons bewustzijn horen te zijn van die hangijzers en dat we er oplossingen voor weten te voorzien, die op termijn onze waarden en normen - niet boven elke twijfel verheven - wel leidend blijven. Overigens zal men begrijpen dat we dezer dagen wel degelijk zelf mee aan dat project moeten meewerken, maar alleen strijden tegen islamisering zal ons evenzeer knevelen als niets ondernemen. De boerkini verbieden of niet kan de kwestie niet oplossen, wel de vraag hoe we zelf met het onbehagen in onze cultuur omgaan. Machismo wil men bestrijden, vrouwelijke elegantie uit het straatbeeld doen verdwijnen, een jonge mama die d'r baby de borst geeft op een bankje in het bank, mooier is er niet, al zal ik er me niet op blindstaren, blijkt niet meer te kunnen. Oh tempora, oh mores.  

Het zal er dus om te doen zijn te begrijpen dat we onze cultuur als iets waardevols weten te presenteren en dat we ons niet laten inperken om redenen die ons niet zinnen. Aan de andere kant, zou het echt zoveel zin hebben die mensen en masse en zonder onderscheid te verketteren? Ik heb er zo een zekere twijfel over. Hoe het wel moet? De Grieken vrezend als ze geschenken geven, acht ik het ook bedenkelijk wanneer barbaren, cultuurbarbaren van bij ons het voor onze cultuur opnemen. Maar net die mensen die achter Pegida aanlopen, voelen zich in hun identiteit het meest bedreigd, al blijkt er in en om Dresden niet zo heel kans is dat dames op de oevers van en in de wateren van de Elbe een boerkini zullen dragen.


Bart Haers   

Reacties

  1. Boerkini, bikini, monokini, ... het recht te beslissen welke delen van het lichaam worden getoond ? In het verleden betekende een grotere vrijheid voor vrouwen vaak net minder kleren: weg korset en BH, welkom jeansbroek, mini-rok, hotpants en bikini. Ik ben een vrouw van 47 en, toegegeven, niet altijd zo happig meer om mijn lichaam te etaleren. Ik draag met plezier vrij van jaloezie of exhibitionistische drang de fakkel over aan jongeren met frisse, ontluikende of afgetrainde lichamen. Doch meestal beroepen net jonge vrouwen zich op hun persoonlijke vrijheid om een boerkini te dragen. Waarom polariseert badkleding zo ?
    De ene partij beroept zich op een jonge verworvenheid. De Westerse welvaartstaten leidde meer vrouwen naar officiële jobs en naar een inkomen min of meer vergelijkbaar met dat van de man. De staat kreeg meer zicht en greep op de inkomsten van haar onderdanen, wettelijk verlof en een betere gezondheidszorg vormde de glanszijde van de medaille. Over de economische gevolgen van strandtoerisme valt veel te vertellen, het is ook een culturele ervaring. Een strand kan gezien worden als de ultieme uiting van genieten, vrijheid en vreedzaamheid. Hoe gek het ook moge klinken: de schaarse badkleding schept een samenhorigheidsgevoel, de zon en zeepret zijn de beloning voor een jaar studeren of arbeiden. Is men 3, 12, 18, 28, 45, ouder alleen op het strand - of in een discrete tuin - wordt de bikini gedragen, soms monokini. Kledingsgebruiken uit het binnenland vervallen aan het strand; lange, warme zomerdagen laten ons de winter vergeten; een mooie nazomer wekt de illusie dat het eeuwig zal blijven duren. En passant vult men zijn behoefte vitamine D aan. (deel 1)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. (deel 2) De andere partij beroept zich op de persoonlijke vrijheid en wilsbeschikking conform aan godsdienstige kledingsvoorschriften. De basisargumenten laten uitschijnen in overeenstemming te zijn met de Westerse vrijheden en tradities. Schijnbaar want de redenering wordt nooit onderzocht, essentieel bij het rationele denken. Op Ayaan Hirsi Ali na - we zijn haar jammer genoeg een beetje kwijtgeraakt - dragen weinig denkers bij aan de debatten. Wie zich mengt, krijgt meestal een rechts etiket opgekleefd en is een sujet met verdachte ideeën. De politieke klasse gaat het debat niet aan want een waarachtig zoeken naar debat roept controversen op, nuanceren vraagt tijd, energie en durf, bovendien zijn de stoorzenders veelvuldig en vereist deelname aan de regelgevende macht om verkozen te worden. Een moderne samenleving die zichzelf au sérieux neemt laat zo'n debatten niet over aan politici noch aan academici maar laat elkeen deelnemen die elementaire regels respecteert. Niet de eindconclusie is richtinggevend maar de argumentatie of hoe luidde het ook al weer " het denken mag zich niet laten beperken door dogma's etc ". Dit geldt ook voor het issue van boerkini of hoofddoek. Wanneer verdedigers opwerpen dat een hoofddoek maar een stuk stof is dan is dit geen rationeel argument want wederkerig: net zoals men kan opwerpen dat het een stuk stof is waaraan men zich niet storen moet, is het ook slechts een stuk stof voor hen die het verdedigen. Men kan zich de vraag stellen of het belangrijkste kenmerk van devootheid niet de verinnerlijkte beleving is ipv een vestimentair gegeven.Is iemand met boerkini of hoofddoek in hoofde een extremist ? Ik mag hopen van niet. Ik heb tal van meisjes gezien in Brusel die op de tram of metro een hoofddoek opzetten wanneer ze dichter bij huis kwamen,net zoals ik te jonge jongens hen heb horen vermanen een hoofddoek aan te doen. In onze samenleving verdeelt de hoofddoek jammer genoeg; het niet dragen ervan betekent voor sommige jongens en mannen de toelating om ongegeneerd meisjes en vrouwen te beledigen. Daar wringt de knoop : het dragen van een hoofddoek is pas niet-problematisch wanneer het door elkeen aanvaard wordt als één van de gelijkwaardige levensbeschouwingen. In een debat over de boerkini op NPO wierp een prachtige vrouw van middelbare leeftijd de gelijkheid van man en vrouw op als argument contra. De boerkini heeft vestimentair geen uitstaans met de gelijkheid van man en vrouw en mannen en vrouwen moeten elkaar in alle hoedanigheden respecteren. Het dragen van de boerkini is ook niet te herleiden tot een persoonlijke vrijheid want het is bij uitstek ontworpen voor een bepaalde groep vrouwen, namelijk moslimvrouwen. De ontwerpster heeft naar eigen zeggen vrijheid willen geven aan moslima's. Men kan ook stellen dat ze een discriminerend keldingstuk ontworpen heeft, discriminerend tegenover vrouwen die niet moslim zijn. Heeft iemand, man of vrouw, gelovig of niet, jong of oud, zich reeds de vraag gesteld of ik als vrouw van middelbare leeftijd misschien ook meer verhullende badkleding zonder religieuze connotaties dragen wil. Zo wil ik in geen geval mijn haren wegstoppen want ik wil niet laten uitschijnen dat ik iets ben wat ik niet ben, bovendien heb ik nooit graag een badmuts gedragen. Of hoe een kleine oefening tot een heel ander debat kan leiden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bedankt voor uw reactie. Vandaag hoorde ik dat een politieagent een vrouw in Nice van het strand pikte omdat ze niet in zwempak was, maar geheel ingepakt. Okay, het blijft raar, misschien kwam de vrouw uit een of ander emiraat, het strand van Nice eventjes bezoeken, zonder iets met de stad te hebben, zonder er op vakantie te zijn. Maar anderzijds, het strand is net in onze cultuur een plaats waar fatsoensnormen even anders liggen, zoals je uitlegt en waar religieuze overwegingen al langer opzij geschoven worden, door Westerse vrouwen. Die strandcultuur niet laten vallen, maar ook niet zomaar te pas en te onpas viapolitiegeweld doen naleven. Niets zeggen tegen zo een vrouw? Een Turkse dame zegde me eens dat veel is veranderd na 11 september 2001 toen moslims, een aantal moslims bedachten dat het moet kunnen, hun waarden, ook al vloeken ze met onze vrijheden hier ingang te doen vinden.

    De politie moet openbare orde waarborgen, niet olie op het vuur gieten. Politici zijn vrij hun discours en preken te houden, maar mij blijft bij dat de hetze nergens toe leidt.

    Weg van die discussie zie je dat mensen hier weigeren mee te zingen op school, te dansen of aan schoolzwemmen te doen; in hogere klassen bepaalde wetenschappelijke weigeren leerlingen inzichten te accepteren want in strijd met de orthodoxie. Dat is minstens zo belangrijk en kan kinderen helpen hun weg te vinden in onze cultuur. Wat ontbreekt, Nathalie, is dat waar katholieke en socialistische organisaties van vrouwen voor emancipatie de mogelijkheden die ontvoogding vorm te geven, individueel en als groep van vrouwen en meestal steunden mannen hen, zij het vanop een afstandje, soms.

    Mag men hopen dat er groepen vrouwen binnen de Islam net baanbrekend willen optreden? Of zitten zij allemaal in de dubbele kooi van gehoorzaamheid en verinnerlijkte acceptatie van die normen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Natuurlijk is Nice in schok, echter machtsvertoon door ordediensten zal het wederzijds begrip niet verbeteren. Anderzijds, een fait divers, een regelgeving die niet wordt opgevolgd krijgt via de media ongezonde ampleur. Een ander bericht gewaagde van een monokini die hardhandig van een strand werd verjaagd, het mes snijdt dus blijkbaar van beide kanten... Hoe je te gedragen in de openbare sfeer, welk afwijkend gedrag te tolereren, die vraagstelling heeft nu ook het strand bereikt. Vrijheid betekent niet doen waar je zin in hebt, het is gekoppeld aan vele expliciete en impliciete aannames, ook wel gemakshalve verplichtingen genoemd. Alleen, het betreft ongeschreven verplichtingen, geïnternaliseerd tijdens de opvoeding. De opvoeding zorgt dus voor vertrouwdheid met gebruiken en gedrag en zoals je schreef, onderwijsdirecties worden steeds vaker geconfronteerd met afwijkend gedrag, niet van het gehalte van die ene rebelse jongere of die ene wat "aparte" familie, neen op grotere schaal en religieus ingegeven. Dus ja, het is een uitdaging de islam te verenigen met de Westerse samenleving, mijn voorkeur gaat uit naar uitwisseling in plaats van confrontatie. Na de recente viering over 50 jaar migratie uit landen met een grote culturele en religieuze verscheidenheid en een dominante moslimcultuur, komen we tot het besef dat vele discussies nog niet gevoerd werden; mensen deelden dezelfde ruimte maar sommige denkpatronen blijken moeilijk of totaal niet compatibel met het bestaande. Dit onderdrukken of onder druk toegeven is geen optie. Het ene zal leiden tot groeiende frustratie, het andere beantwoordt niet aan een democratische, rationele overlegcultuur. Gelijkheid tussen man en vrouw, scheiding van staat en geloof of het primaat van de wet op religieuze teksten, zijn daarbij enkele belangrijke principes. Moslims laten meer van zich horen dan vroeger en dat is goed, alleen zullen ze moeten leren aanvaarden dat ze niet altijd in het gelijk gesteld zullen worden, dat hun vragen het belang van de hele samenleving moeten dienen en niet ontwrichtend mogen zijn en dat regelgeving nageleefd dient te worden.

      Verwijderen
  4. Nathalie, dan moeten we toch weer bij onszelf te rade en zeggen dat de seculiere cultuur en samenleving okay zijn en hoogtepunten van cultuur, als we vervolgens die seculiere opvattingen zien vervlakken tot populisme - ook op het terrein van wetenschap en kunsten, in de kunsten dan komen we ook niet verder. Overigens lijkt het erop dat in onze samenleving de radicalsering ook met anti-elitisme en elitehaat gevoed wordt. Zoals je zegt, culturele overdracht via opvoeding leidt tot het aanvaarden als goed en wenselijk is wat we van huisuit mee hebben gekregen, dus ook baden in weinig verhullende badkleding, ook als sommige mannen dan wel een beetje een aanval lijken op wat esthetisch aangenaam is.. waarbij ik ook wel even naar mezelf durf te kijken.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts