Een katje in het nauw, voor even

APM

Mag je er zijn?

Sint-Janshuismolen Brugge (Marc Ryckaert (MJJR)
Wat doet een molen bij dit gedicht? Juist,
het leven is soms vechten tegen windmolens. 

Ik hoorde het op een terras,

Een meisje en een vrouw

Praatten met elkaar

Zij, het meisje keek bedrukt

De vrouw bezorgd

Ze dronken een biertje

Waren duidelijk in overleg

Ik las een boek,

Het gebeuren kon ik niet negeren

Het meisje, gescheurde broek,

Donkere ogen, een los shirt

Een strak mondje

Handen en blikken

Schichtig

Ze stond op, vroeg of er een toilet was,

Stapte weg, opvallend statig en elegant

Zich bewust dat ze mooi was

De vrouw keek haar na,

Keek naar mij en zag mijn vragen

Ze zegde dat ze net haar dochter

Na twee weken vlucht had gevonden

Ze wist niet waarheen,

Wilde geen ruzie,

’t meisje was bang, zegde ze

Een oplossing heb ik niet

Maar ik zegde: je bent er nu

Zeg haar iets, warms

Ze vlucht en vindt geen veilig nest

Maar jij zou dat niet begrijpen

Ze zegde, moe, wanhopig

Ik zag haar niet vertrekken

Ze had ruzie gehad met een vriendje,

Ze had woorden gehad met haar vader

Ze had de nacht bij mij in bed zoek gemaakt

Ze vindt me laf en afhankelijk

Terwijl ik werk

Het conflict begreep ik niet, begrijp ik niet

Ze wilde zich excuseren

Maar dat hoefde niet

Het meisje kwam weer

Even statig, elegant en toch gekwetst

Een gazelle en toch een vogeltje in nood

Heeft ze jou iets verteld?

Ja, zegde ik, maar wees niet boos

Ze weet het ook niet meer.

De mama ging ook even iets doen,

Het meisje vroeg naar mijn boek

Alva? Wie is dat

Ik vertelde haar over Karel en Filips,

Willem de Zwijger en oorlog, opstand en oorlog

Dat is het! Zo kan het dus

Ze keek haar mama aan,

Plots verheugd, blij

Want iemand sprak haar toe,

Vriendelijk, welwillend, zonder bedoelingen

De mama zette zich ook bij ons

We spraken over de dingen die haar

Niet bezwaarden

Ondanks alles een glimlach

Plots vroeg ze:

Ga ik terug met mama?

Ik zegde, dat ze een lieve mama heeft

Dat ze wel boos kan zijn

Maar misschien weet je het niet

…

Dat je er zijn mag

Dat iemand, velen van je houden

Een therapeut ben ik niet

Maar het deed zich voor,

Domweg en je zit er bij

Ze nam haar mama vast

Huilde niet, schreeuwde niet

Maar nestelde zich

Hoe of het afliep is me niet bekend

Ik was hoogstens getuige

Een bliksemafleider

Ze vond een weg terug, het meisje

De mama bood haar die weg

Meer was het niet

Kinderen kunnen boos zijn

Denken dat ze er niet mogen zijn

Toen moeder en dochter opstapten,

Waren ze beide verheugd

Maar ik beelde me niets in

Nu zag ik de mama terug

Dochter opnieuw een zonnetje

Heeft hulp gevonden

Op school is incident gesloten

Pourvu que cela dure

Maar meisje weet dat ze er mag zijn

Dat men haar wel niet cool meer vindt

Wel lief en belangrijk

b Art

P.S. Dit gedicht berust niet op een gesprek, maar op een aantal ontmoetingen met verschillende mensen. Naar waarheid kan ik het dus niet zo voorstellen, maar ik merkte plots, in de media-aandacht voor geestelijke gezondheidszorg voor jongeren, dat men moeilijk doordringt tot wat in individuele levens speelt en dat herstelgesprekken best van belang kunnen zijn. Een crisis in zo een jong leven is niet ongewoon, omdat onze plaatsbepaling niet altijd eenvoudig is, maar dat is nu net wat in de puberteit en vooral de adolescentie aan de hand is: de weg naar het Morgenland aanvatten en toch ook niet vergeten dat het leven iets, veel te bieden heeft.

Bart Haers