't lijden van vluchtelingen

APM

Lijken in het water

Displaced Persons Camp Schauenstein about 1946. Dat de
NS-staat een onrechtstaat was, staat als een paal, maar
zoals Vaclav Havel ervoer, viel het nog in 2002
moeilijk om de fouten van de Tsjecho-Slovaakse overheid
te erkennen, c.q. de verdrijving van Duitstaligen. Uit El
Salvador, Honduras of Guatemala wordt men niet
verdreven, maar het kwalijke beleid is een
belangrijke trigger. 

Je loopt langs de Maas

In het grensland

Je loopt bij Kapellen door de bossen

Je weet er was ooit een grens

Je zal geen vluchteling zijn

Het is te weldadig hier te mogen leven

Anderen moeten door het woud

Over bergen en waden door rivieren

Want thuis is niets meer dat hen bindt

Alleen geweld en rechteloosheid

Verhakkelde verwachtingen

Geen droom die werkelijkheid werd

Nu liggen er twee doden op de oever

Van de Rio Grande

Een harde grens

Ondoorlaatbaar

Niet te overschrijden

Voor vader en dochter

Moeder zag het gebeuren, kon niets

Wij hebben meelij met die vluchtelingen

Vinden het onbegrijpelijke handelingen

Van de president

Van de sheriff

Van de bewakers

Maar ook de vluchters begrijpen we ternauwernood

Want hoe slecht moet het worden

Opdat wij de weg op zouden gaan

Waarheen overigens?

Zij komen naar ons

Of naar Uncle Sam

Wij zien het niet

Duitse Joden kregen ook geen visum

Toen ze vluchtten

Ondanks de Rassenwetten

De Reichskristallnacht

Zij waren ingezetenen

Verknocht aan de cultuur

Aan de staat zelfs

Velen wilden niet echt weg

Konden het niet geloven, die uitdrijving

Deze vluchters nu

Verliezen ook hun thuis

Maar ze vonden er alleen geweld

Hun komst in Texas

Zorgt voor hinder en gedoe

Wanhoop daar

Verveeldheid hier

Onbegrip omdat ze geen toegang krijgen

Onbegrip als zij toegang toch krijgen

Dood op de vlucht

Zonder wapens

Eigen overmoed en onbegrip

Geen zicht op het gevaar

Een kindje van twee,

Dat niet alleen durfde te blijven

De orde bewaren is normaal en overheidsplicht

Maar de levens van deze vluchtelingen

Het gaat ons niet aan, appelleert aan geen plicht

Al zijn we geroerd tot in het diepst

Van ons gemoed

Medelijden helpt niet

b Art