Urinoir, banaan, gouden po ofte schamele kunst


APM




Verdorven schoonheid



Hélène Fourment, geschilderd
door haar echtgenoot P.P. Rubens,
(1636-1638)
Ik zag een miniatuur
Een vrouw in blauw
Ik zag d’r een in een grauw
De heilige Catherina van Siëna
Een ander foliant bevatte allerlei
Rare wezens in de marge
Marginalia over het einde van de rede



Het was kunstig en vol kunde
Aan het perkament toevertrouwd
Zoals ook de paneelschilders dat vermochten
We kijken nog steeds naar
De overdadige doeken van P.P. Rubens
Maar ook naar “’t pelsken”
Helena van Antwerpen, Hélène Fourment
Was mooier dan die van Troje
Maar schoonheid heeft geen belang meer
Al weten we dat al tijden
Want de kunstenaar moet iets vertellen
Moet ons een geweten schoppen
Of gewoon onze zintuigen bedriegen
Maar ook dat is niet nieuw
Het trompe l’oeil was al langer mode

Het maken van iets, met kunde, inzicht, overzicht
Met het oog op genoegen en zich vergenoegen
Met zin voor verhoudingen, kleur
Minder voorspelbaar dan men zou denken
Ook modern kan boeien,
Abstract kan veel vertellen
Modern kan verrassen

Maar een banaan?
In je oor, zou ik zeggen
Niet geplakt aan de muur
Serendipiteit wellicht

Verdorven schoonheid, zo een doorgerijpte banaan
Maar brengt geld in ’t laatje
Zou kunst-Kritisch bedoeld wezen.
Afwezigheid van denken en voelen
Esthetiek stierf stille, neen, oorverdovende dood
Meer dan één banaan joeg schoonheid uit het lood


b Art






Reacties

Populaire posts