Urinoir, banaan, gouden po ofte schamele kunst

APM

Verdorven schoonheid

Hélène Fourment, geschilderd
door haar echtgenoot P.P. Rubens,
(1636-1638)

Ik zag een miniatuur

Een vrouw in blauw

Ik zag d’r een in een grauw

De heilige Catherina van Siëna

Een ander foliant bevatte allerlei

Rare wezens in de marge

Marginalia over het einde van de rede

Het was kunstig en vol kunde

Aan het perkament toevertrouwd

Zoals ook de paneelschilders dat vermochten

We kijken nog steeds naar

De overdadige doeken van P.P. Rubens

Maar ook naar “’t pelsken”

Helena van Antwerpen, Hélène Fourment

Was mooier dan die van Troje

Maar schoonheid heeft geen belang meer

Al weten we dat al tijden

Want de kunstenaar moet iets vertellen

Moet ons een geweten schoppen

Of gewoon onze zintuigen bedriegen

Maar ook dat is niet nieuw

Het trompe l’oeil was al langer mode

Het maken van iets, met kunde, inzicht, overzicht

Met het oog op genoegen en zich vergenoegen

Met zin voor verhoudingen, kleur

Minder voorspelbaar dan men zou denken

Ook modern kan boeien,

Abstract kan veel vertellen

Modern kan verrassen

Maar een banaan?

In je oor, zou ik zeggen

Niet geplakt aan de muur

Serendipiteit wellicht

Verdorven schoonheid, zo een doorgerijpte banaan

Maar brengt geld in ’t laatje

Zou kunst-Kritisch bedoeld wezen.

Afwezigheid van denken en voelen

Esthetiek stierf stille, neen, oorverdovende dood

Meer dan één banaan joeg schoonheid uit het lood

b Art