Zorgen om het levenseinde? Toch niet

APM

Gelukkig ben ik matig gelukkig

Albert Dürer, de heilige Hiëronymus, memento
mori. Nu een mensenleven zoveel robuuster lijkt,
blijkt, maken we ons zorgen om hoe we zullen
komen te gaan. Met grote verantwoordelijkheid
voor elk van ons. Terwijl we het leven zelf
meer en meer gaan controleren en beheersen.
Geluk is een grote eis, maar toch ook weer
onderbelicht. 

Ik kon schrijven over de dood,

Over wat het wezen zal,

Als mijn laatste adem is gevloden

Over het einde van anderen,

Geliefden en anderen

Wat voor zin heeft het evenwel

Het onvermijdelijke komt, eens

Liever schrijven we over het geluk

Al ben ik niet dwangmatig gevlast

Op het opperste geluk

Te vermoeiend, te saai, te onmogelijk

In een concerto heb je vrolijke passages

Dan weer vloeiende kabbelende bespiegelingen

Voltooiend in uitbarstingen van vreugde

Dan wel grondeloze woede

Om dan weer, niet altijd in verstilling

Een nieuw begin te suggereren

Wandelend bij de vloedlijn

Kijkend naar de windmolens ver weg

De schepen die langs komen gevaren,

De lucht en het licht scherp

Kan een welbevinden mij wel overweldigen

Je rijdt niet om anderen naar pierenland te helpen

Je draagt zorg voor mensen

Voor jezelf

Maar het gaat om het goede leven

Niet de dood vluchtend

Kunnen we wel leven

De wegen die we gaan

De paden die de onze kruisen

Zijn van belang

Het eindpunt bereiken we gauw genoeg

Meestal blijkt het een lang leven

Laten we dus niet nadenken

Over lijden als we geen leven leiden

Lijden moeten we niet zoeken

Het lot niet verzoeken

Maar als het komt

Manmoedig, vrouwmoedig

Doorstaan & doorgaan

Hoe lastig dat wel eens is

Het leven koesterend,

Zolang er hoop is

Ook als die is vervloden

Matig gelukkig is machtig veel geluk

Omdat het niet alle dagen feest is

Maar redenen om te morren en te zeuren

Kan men net zo makkelijk vinden

Maar geven we makkelijker aandacht

Waarna we ons de morose en de

Verloren tijd verwijten

b Art