Streven naar de beste verschijningsvorm

APM

 

 

Ongrijpbaar perfectionnisme

 

Camille Claudel and  and Jessie Lipscomb
 in their studio at 117 rue
Notre-Dame-des-Champs, 1887

Jaren her op ‘t strand van Groede

Schoonheid, lelijkheid, naakte lichamen

Een gezellige drukte

En vrolijke onverschilligheid

Voor wat anderen denken

Van deze of gene badgast

 

Toch vertelde mijn vriendin

Op de terugweg dat ze zich bekeken

Had gevoeld, gewikt en gewogen

toch was het een plezante ervaring

 

Zoveel jaar later lijkt het naturisme

Alweer iets marginaals

Waar de vrijheid afgestraft wordt

Terwijl de bezoekers zich van geen kwaad

Bewust willen weten

 

Maar ondanks de afwezigheid van textiel

Is er weinig verschil te bespeuren

Behalve, zoals de vriendin aanmerkte

Veel minder druk

Veel minder lawaai ook

 

Volgens de nu geldende normen

Mag ik haar niet meer beschrijven

Ten aanzien van onbevoegden

Wellicht terecht

Het is wel spannend, die privacy

En bereidheid zich te laten zien

Zich te laten bewonderen

 

Over perfectie en perfecte lichamen

Hadden we het ook wel

Vaak zelfs en met enig ontzag

Maar anders dan jongeren vandaag

Zo laten ze zelf uitschijnen

Was het haast puur spontaan en natuurlijk

 

Jongens gaan meer trainen

Om de juiste vorm en spieren te krijgen

Maar doen al eens beroep

Op spuiten en fillers

 

Meisjes zoeken het uiteraard

In het accentueren van hun vormen

Maar krijgen niet altijd de juiste raad

Zeggen ze zelf

 

Als alles kan, zegde iemand mij

Dan is niets meer mogelijk

Als er maar een enkele definitie is

Van perfectie, van perfecte schoonheid

Slechts een enkele lijst van criteria

Kan je je er niet meer bij voegen

Bij de ‘’beautiful people”

Soms dwalend door de nacht

 

Mensen lopen gevaren

Ziekte, eetstoornissen, zelfverminking

Jonge mensen hebben het nog zwaarder

Te verduren zegt men

Of ze nu onverschillig kijken

Naar zichzelf

Of net overdreven willen gelijken

Op hun model

Van kop tot een

Herkent men ze nog terug

Als ze opgeschoten zijn

Een beetje volume genomen hebben

Zich naar buiten toe

Bewust lijken van hun zijn

Van hun verschijnen

Op hun kamer treuren

Om de vergeten kindertijd

Om wat ze niet zijn geworden

 

Toch hopen ze op een goed leven

Het is hen meer dan gegund

Want perfectie kan saai zijn

En uitputtend

 

b Art