Stadsgezicht

Hoe scherp het licht

De brug over de rei ontvouwde een prachtig uitzicht

drie torens, vele gevels, de stad

Als het scherpe licht van een droge herfstdag

Over de stad het kijken verzacht

De lijnen van de kathedraal

De Onze-Lieve-Vrouw

De strakheid van het Belfort

Houden onze blik vast

Vertellen ons van het vergaan van de tijd

In schoonheid en bewogenheid

Mijn kijken verraste je

Want op jouw beurt bleef je staan

En keek niet naar de torens

Maar naar mij

Een glimlach brak het ijs

Bracht de herkenning

Sneeuwwitje

En plots begreep je iets

Ik vertelde je over een droombeeld

Dat opdoemde toen ik je had zien komen

Van een vrouw

Tussen de torens en van dezelfde dimensie

Groot, frank en naakt

Een obsessie misschien

passend bij het beeld van de stad

Die liefdevol de stad omringde dan

En het ei zorgvuldig koesterde

Je keek met liefde naar de tuinen en parken

huizen en mensen die er rondstruinen

 liet je spelen in het warme, heldere licht

En je monkelde om het azuur om je heen

Een spookbeeld of was het meer

Zeggen kon ik het niet

Maar nu we samen praten op een bankje

Over de stad en het leven

Over jouw en mij

Leek het avondlicht ons spreken te omzwachtelen

De schoonheid

Laat zich niet vatten

Maar treft raak wie kijken wil

De stad was mooi

Jij was er en ik keek

Hoorde je stem

Voelde dat het beklijven kon

En torens weer de stenen bakens

Van het lange leven waarin vele levens schuilen

Die nooit verteld

Het vertellen meer dan waard’

Ons beroeren

b Art Haers