Spuuggrens
Dezer
Dagen
Caterpillar en de notie van
schuldig verzuim
Hoe de vele lijnen en draden ontwarren
Wat
is het nu, beste krant: gaat het goed, zonnig met een kleine kans op
sluierbewolking, of gaat het, zoals de kassandra's van Dienst, Paul Goossens in
het bijzonder met bravoure stellen, toch alleen maar slecht, comme d'habitude?
Heeft Europa ons meer gebracht dan alleen afwezigheid van oorlog en materiële Verelendung? Wordt het geen tijd dat we dat vaatje eens
ongemoeid laten en de marxistische doctrine echt evalueren? Is het alternatief
dan zogenaamd domweg Rechts? Ik weet het niet, omdat ik niet zeker ben van de
parameters of iets rechts is of links, wat dat we tegelijk vrij en vrolijk de
vruchten van de welvaart mogen plukken en beseffen dat de successen van heden
geen garantie zijn voor de toekomstige opbrengsten.
Caterpillar
sluit. Paniek, want er gaan meer dan 2000 jobs verloren, maar niemand zegde,
tot dit weekend, hoe de werknemers en dus de vakbonden de directie aan de
overkant van de oceaan het bloed onder de nagels hebben gestaakt. De ene groep
staakte omdat een arbeider ontslagen was wegens bedreigingen aan het adres van
de directie, de andere groep staakt tegen de staking en niemand brengt
blijkbaar die mensen op de hoogte van het feit dat ze de tak afzagen waarop ze
zitten.
Ethias
in de problemen, al kan ik mij daar bij dit verzekeringsbedrijf niet zo goed
iets bij voorspellen, maar kort door de bocht: als er vandaag bij alle klanten
iets zou voordoen en iedereen zou vergoedingen opvragen of levensverzekeringen
opeisen, dan zou de verzekeraar haar verplichtingen niet kunnen nakomen en dat
zou de PS, zo valt te lezen veel aan macht en invloed kosten. Het bedrijf
slaagde er sinds de kredietcrisis niet in de fundamentals van het bedrijf op
orde te krijgen.
In
Hasselt valt een prinses van haar troontje, waar ze zich onaantastbaar waande,
omdat ze tot de juiste clan behoorde. Voor iemand die zich op de leer van Marx
beroept - zo vaak zal men het credo daar ook niet meer debiteren, alleen nog
ceremonieel kwelen dat begeerte ons aangeraakt heeft - vormt dat een
merkwaardige constellatie, want zij affirmeert wat al langer duidelijk was, dat
gelijkheid iets is voor animal farm: iedereen is gelijk voor de wet, sommige
wat meer dan anderen. Hasselt laat ook zien dat bestuursdaden en politieke
daden niet altijd identiek moeten geacht worden, dat de administratie die de continuïteit
van het bestuur verzekeren moet en ook de ambtsgeheimen met zich heeft te dragen,
kunnen zo in de praktijk ook transparanter besturen dan als vanuit de
kabinetten van de schepenen het bestuur en het dagelijkse beleid vorm gegeven
worden.
En
toch, geachte lezer, blijft het meest opgemerkte artikel een pleidooi de baten
van de huidige economische groei en dynamiek beter in te schatten. Toch
bepleiten politici voortdurend de idee dat het slecht gaat en pas als zij hun
zin mogen doen, zal het goed gaan. Zoveel macht heeft een politicus m/v niet
meer, nooit gehad ook, zelfs niet in dictaturen. Want finaal is welvaart wat
wij voortbrengen, met zijn allen en als ik het goed en wel overweeg dan kan men
vaststellen dat het er de laatste veertig jaar niet op achteruit is gegaan.
Alleen, men behoort grondiger onderzoek te doen naar welke parameters die
ervaring kunnen staven en dan even abstractie maken van het evenementiële
zonder daarom de lange duur als enige norm te presenteren: we leven in
verschillende periode- en tijdsbestekken, nu eens is er de onmiddellijke tijd,
dan weer leven we in het perspectief van een grote gebeurtenis, of doen we
gewoon routinematig wat de dagen brengen en vergen. Welvaart ervaren blijkt moeilijker
naarmate we er geen reden meer toe zien ons erin te verheugen.
De
ontwikkelingen, onder meer de globalisering van de economie, maar ook inzake
cultuur en het delen van concepten over wat de wereld is en wat we er mee aan
kunnen vangen, het blijft een wonder gebeuren, al zal men nu zeggen dat er geen
alternatief was, maar dan vergeet men dat landen als Rusland en China, maar ook
India de afgelopen decennia hun economische weefsel hebben opengesteld voor
concurrentie en dat heeft de wereldeconomie danig veranderd, zonder dat wij de
indruk krijgen dat het ons lot verbeterd zou hebben. Hoe kan men dat afwegen?
Producten werden slag om slinger goedkoper op de markt gebracht, maar ook
minder duurzaam, klagen we dan. Het hele jaar door boontjes, bananen en
sinaasappelen? Kom daar maar eens om, moet een man van vijftig in 1965 gedacht
hebben. Auto's? Van exclusief tot banaal maar ze rijden en beantwoorden aan
hoge productnormen, ook inzake uitstoot van CO2 en andere broeikasgassen.
Europa
was een antwoord op zowel militaire uitdagingen als economische vaststellingen.
Na de val van de muur leek de urgentie van de EU minder doorslag maar de uitbreiding dwong de beleidmakers tot
nieuwe afspraken, die in het tweede Verdrag van Rome geformuleerd werden, aka
de proeve van Europese grondwet. Helaas, driewerf helaas, men wilde er niet
aan, aan een Europese hymne, een vlag en een slagzin. Uit de verscheidenheid
politieke kracht puren, uit het delen van soevereiniteit grotere slagkracht
puren, beslissingsmacht die de buren kon overtuigen van de besluitvaardigheid
van de Unie. Het werd een onleesbaar gedrocht, ook bekend als het verdrag van
Lissabon, waar over Vlag en hymne niet meer gerept werd. Wel over het delen van
de soevereiniteit en hoe dat in het werk kon gaan. Maar daar werd niemand
wijzer van en eurosceptici beijverden, beijveren zich in het vertellen van
halve waarheden en andere beuzelarijen. Hoeveel geld gaat er van Brussel naar
de lidstaten? Hoe wordt de aanwending van die middelen onder toezicht gehouden
en wat als het mis gaat? Leiderschap in de Unie? Waarom dat steevast de Duitse
kanselier is of lijkt te zijn?
De
unie is geen doel op zich, maar een voorwaarde om voor de burgers van de
lidstaten een maximaal welbevinden mogelijk te maken, al kan geen politicus dat
als zodanig beloven, wal kan men de instrumenten aanreiken, die evenwel altijd
behoorlijk abstract blijven, net omdat het aan de lidstaten is er invulling en
uitvoering aan te geven. In Wallonië is
er dus middels enkele groots opgezette plannen van ondersteuning gepoogd de
economie terug op de sporen te krijgen. Het Marshallplan, dat niet zonder
resultaten bleef, maar of de som van de resultaten de massale inzet van
middelen verantwoordt, blijft nog maar de vraag. Terwijl Charles Michel bedacht dat een
advocatenkantoor maar eens moet nagaan wat Caterpillar aangewreven kan worden,
blijkt dat de vakbonden het afgelopen anderhalf jaar ruim 30 dagen aan staken
hebben zoet gemaakt. Of dat de bedrijfsleiding voor de vestiging in Gosselies
heeft ingenomen, laat zich raden. Wie zei ook weer dat vakbonden nog meer
moeten staken? Of neen, er was sprake van een stakingsgrens, waar Vlamingen op
zouden spugen. Dat is niet mooi, natuurlijk, maar dat schieten in eigen voet en
de eigen toekomst op de helling zetten, zoals de vakbonden in dat bedrijf
deden, wekt toch enige verbazing in het Noorden des lands.
Hoe
of we kunnen aannemelijk maken dat we niet in een gouden tijd leven, maar wel
dat de ergste spoken van crisis en gevaar ver achter de horizon liggen, lijkt
dezer dagen een mindere zorg en dat valt te betreuren, want het mag duidelijk
zijn dat de voortdurende kreet om jobs, jobs, jobs in Vlaanderen abstractie
maakt dat de grens van de beschikbare mensen bereikt zou zijn. Tegelijk weet
men al langer dat een goede opleiding TSO en BSO - sommige opleidingen kunnen
wellicht anders ingevuld worden - maar beter zo dan de schotten die zouden
bestaan te slopen om vervolgens mensen geen behoorlijke opleiding meer te
kunnen geven. Hoeveel zijn er die met een opleiding TSO of BSO, KSO een goed
leven kunnen leiden? Oh ja, ze verdienen minder dan de leden van de familie
Beaulieu of Colruyt. Tsja, dat is dan maar zo, maar of ze minder gelukkig,
minder tevreden over hun leven zijn, valt nog te bezien.
De
overheden zijn gefrustreerd omdat bedrijven al die subsidies en ondersteuning
graag voor lief nemen, maar als het sop de kool niet meer waard is, gaan ze
weg, nadat ze de ontvangen "renten" met genoegen geincasseerd hebben.
Bedrijven, zeker van internationale omvang zijn nergens getrouwd, maar weten
hoe ze de overheden kunnen lijmen. In wezen komt dat neer op "rent seeking
behavour" en dat vergt dan toch enige wederzijdse loyauteit. Helaas, we
weten dat we de winsten moeten maximaliseren. Private vices, public benefits?
Het is een slagzin die Bernard Mandeville poneerde met zijn "Fable of the
bees", of hoe de wereld aan deugd ten onder gaat.
De
situatie in Wallonië is veranderd, Waals-Brabant boert goed, zeer goed zelfs,
terwijl ook Namen en Luxemburg vooruitgang boeken. De oude industriële bekkens,
Luik, Charleroi en le pays noir hebben nooit een oplossing gevonden voor de teloorgang
van de oude zware staalindustrie, wat ook voor politici een niet zo ernstig
vraagstuk bleek. Hoe lossen we dat op? Door vooral te mikken op endogene groei,
door kleine bedrijven die kunnen groeien en minstens stabiele werkgevers
blijken. Vlaanderen heeft met die KMO's niet kwaad geboerd en tegelijk zien we
dat rond Gent een aantal bedrijven zich op nieuwe technologie hebben geworpen,
net als de regio rond Leuven. Men kan de toekomst niet geheel voorspellen, maar
duidelijk is wel dat we niet wonen in een regio van grenzeloze groei, maar
tegelijk is duidelijk dat we kunnen rekenen op ondernemerschap. Stakingsgrens?
Of grens van ondernemerschap? Nog eens, het beeld is niet geheel glashelder
Bart
Haers
Reacties
Een reactie posten