Kleine lofzang op het brein

APM

Mijn brein

Een afbeelding van de lobben van het brein,
enigszins gedateerd. Wel vond ik het mooi. 

Zou ons brein echt zo goed wezen

Dat we erop kunnen vertrouwen?

Wanneer het verstek geeft

Voelt het vreemd aan

Weigert een ander brein dienst

Bewusteloosheid, beperking, ziekte

Dan wordt het moeilijk

Weigert de ander te connecteren,

Valt het gesprek stil

Klinkt evident, weten we toch

Terwijl we het weten

Ervaren we het niet

Voelen we niet

Dat wat we zien

Kan alleen via ’t brein

Horen en bedenken

Kortom, dat alles wat

We geleerd hebben te gebruiken

Van zintuigen tot voorstellingen

Redeneringen en wanen

Zie je een patiënt, dementerend

Alzheimer en erger

Dan weet je plots

Hoe goed de natuur het heeft beschikt

Gaat het mis, ziekte, ouderdom

Dan blijft het kunstwerk

Onze bewondering waard

Blij te zijn, dat je kan voelen

Horen en zien, berekenen en inschatten

Blijkt zo moeilijk

Ons menselijk zijn blijft wonderlijk

Het brein zit er voor veel tussen

De connecties tussen breinen

Nog veel meer

Het wonder van de evolutie

Is een ding

Het allemaal (elk voor zich) voor elkaar te krijgen

Vraagt tijd van boterhammen eten

En veel leren, blijven leren

Gewoonte en oefening

Zoals de musicus laat zien,

De danser en de informaticus

Ook de charme van het verleiden

Hoe spontaan ook

B Art

N.B. Nu mijn toegevoegd denkvermogen verstek gaf – de harde schijf van mijn pc - en ik nog eens overdacht hoe we nu leven, vond ik een kleine ode aan het brein een waar genoegen. Het blijft een onvoorstelbaar genoegen op machines te kunnen betrouwen, van ons brein moeten we het hebben.