waarom 30 dagen stilte

Ars poetica minor

Perros Gerec, Bretagne, waar de stilte
gewelddadig kan razen

Kostbaar weefsel

in een bootje op de zee

ver van het strand,

de zeilen los,

wiegende zee

geen geluid dringt tot me door

de hemel van azuur

een schreeuwende meeuw

klotsende golfjes tegen het polyester

Aan de wal terug

geroep van mensen en kinderen

iedereen druk want donkere wolken

trekken zich samen

de wind trekt aan

de boten vaster insnoeren

de zeilen binnenhalen

stilte voorbij

het geweld van een storm

iedereen in de mess

afwachten of er schade komt

de herinnering aan het uurtje

blijft nazinderen terwijl

we zien hoe het zand gaat stuiven

en de havenmond verdwijnt

we verheerlijken de stilte

we hechten er waarde aan

zoeken haar in de natuur

wandelen in het bos

ergeren ons aan joggers

die met oortjes op

onze rust verstoren

Een vreemde wereld

waar we overstelpt worden

waar iedereen een boodschap geeft

waar wij weinig om geven

maar zelf ook luide schreeuwen

soms mag het eens stil worden

even maar om na te denken

om te proeven wat het is

als het gejengel om aandacht

een keertje ophoudt

en we ons laten

inpakken door een licht weefsel

van stille, verre geluiden

b Art