Kijken mag, maar zonder commentaar

Reflectie

Verbale en andere agressie

Moeten we mensen straffen die een meisje nafluiten?

Afbeelding van een hippe meid? Voor de
een wel en voor de andere... maar inderdaad
lijkt het nergens op haar aan te spreken.
Laat haar maar lopen langs de straat. 

Het blijft bizar te moeten vaststellen dat mensen die zelf in een grote vrijheid konden opgroeien, zoals de heer Somers, Bart voor de vrienden, nu anderen die zich op een of andere manier asociaal gedragen willen straffen. Want, zegt de burgervader van Mechelen, het kan  niet dat vrouwen zich onveilig voelen op straat. Dus, straffen maar. Wie iets tegen de stelling kan inbrengen dat vrouwen zich niet onveilig mogen voelen, moet het maar zeggen. Dat inzicht delen we. Het probleem is dat men dan maar eens moet vertellen wat er precies gaande is.

Brussel zou volgens een jonge documentairemaakster een zeer vrouw onvriendelijke stad zijn. Ik mocht het wel eens meemaken in de metro dat een paar jongeren zich rond een alleen zittende vrouw op een bank schaarden en haar intimideerden. Hoe erg het was, bleek dan wel uit haar woede en angst, die ik wel kon begrijpen. Dan ga je er gewoon bijstaan en meestal lopen de hangjongeren dan weg. Een enkele keer kwam het tot woorden met zo een haantje, maar doorgaans zochten ze andere oorden.

Waren het zogenaamde jongeren met een allochtone achtergrond die zich zo gedragen? Op het oog wel en toch, ze leven hier, maar, ze hebben een selectieve band met onze cultuur. Bepaalde aspecten vinden ze best fijn en hun frustraties uiten ze tegelijk in een afwijzing  van bepaalde waarden en normen. De kwestie heeft niet zo heel veel met de Islam te maken, of liever, men maakt van de Islam een verhaal waarin hun gedrag wel verklaarbaar wordt. Rationaliseren dus, maar op een geheel eigen manier.

De kwestie is van belang omdat we vaststellen dat imams geen greep lijken te hebben op die hangjongeren, zoals ook priesters en – het moet gezegd – ook leerkrachten niet meer de autoriteit hebben om op een behoorlijke manier denigrerende houdingen tegenover anderen, meisjes of zo, aan de kaak te stellen. In dit kader is het opvallend dat Marcel Vanthilt in gesprek met de heer Reynders, minister van Buitenlandse Zaken de situatie met de Marokkaanse minister, die mevrouw Turtelboom geen hand wilde geven nogal lacherig afwerkte.

De bekende directeur van het Atheneum aan de Rooseveltplaats in Antwerpen, vindt dat haar dochters en andere vrouwen dit gedrag niet hoeven te velen. Zij lopen er fris en vrolijk bij en sommige mannen vinden dat ze er commentaar op dienen te geven. Zij verdraagt dit niet, ook niet als het over haarzelf zou gaan. Wie zal haar tegenspreken? Maar hoe zal men het gestelde doel bereiken?

Ik heb de indruk, maar kan me vergissen dat men wel heel veel vraagt van mensen die men op andere terreinen heeft laten gaan en hen niet afdoende betrekt bij – hoe kan het anders – goed onderwijs. Uit ervaring weet ik dat die kerels vrij straatwijs zijn en vaak goed van de tongriem gesneden. Ze handelen niet alleen maar lopen in groepjes rond en spreken ook wel eens andere jonge allochtonen aan die behoorlijk gekleed, dus zonder blingbling en met een behoorlijke boekentas. Zij aanvaarden niet dat leden van “hun soort” zich wel voegen naar de normen die wij hoog achten.

Het punt is dus dat we inderdaad ernaar kunnen streven dat een bijzondere waarde, respect voor anderen, zeker ook voor dames en jongedames die heel fijn en aantrekkelijk uit de hoek komen, maar dat we moeilijk de Nieuwstraat in Brussel of de Meir zo kunnen bevolken met agenten dat de brave knaapjes er geen kattenkwaad meer zullen uitsteken. Het is dan nog veel moeilijk rond het Katelijneplein en de Vismarkt of in de straten rond de Beurs overal mensen te laten toezien op de goede orde. Want dan verschuiven de patronen zich.

Die hangjongeren en anderen kunnen lastig zijn, maar hoe zal men het aanpakken? Pleiten voor nultolerantie zoals de heer Somers doet, het is een bekend refrein, maar haalt niets uit. Op het moment dat het erom spant, zal er geen politie in de buurt zijn. En men kan vaststellen als men die jongeren wat geeft om zich mee bezig te houden, dat er dan wel degelijke betere gedragingen merkbaar zijn. Het punt zou wel eens kunnen zijn, denk ik dan, dat men vooral moet kijken of via goede scholing en de acceptatie van een meer autoritaire houding van leerkrachten, wellicht meer resultaten bereikt kunnen worden.

Opvoeding kan, zo lijkt men te vergeten niet zonder autoriteit en zonder een behoorlijke mate van paternalisme. Het straffen zonder meer draagt niets bij tot een verandering omdat de straf niet per se goed onderbouwd wordt. Toch is het straffen een vorm van paternalisme, maar het is er een zonder dialoog of uitleg. Daarom denk ik dat de dames die het gebeuren aanklagen wel gelijk hebben, maar de burgervader van Mechelen dient toch wel na te gaan of zijn aanpak van het probleem niet tot grote onvrede zal leiden.

Men kan het inderdaad niet dulden dat mensen anderen lastig  vallen. Maar er bestaat een behoorlijke wetgeving en het strafrecht voorziet in duidelijke sancties voor belaging en belediging. Alleen is het niet altijd mogelijk voor de slachtoffers de betrokkene aan te klagen. Woorden blijven wel hangen in haar hoofd, maar doorgaans kan men ze niet vastleggen.

Bovendien, maar dat zal men niet graag horen, kan men van sommige rappers wel eens dingen die men als beledigend kan ervaren, toch zal men die 50 cents niet gemakkelijk aanpakken. Het gaat immers om kunst…

Steekvlampolitiek? Of zijn de vrouwen boos dat de homo’s nu wel extra beschermd zouden worden door hogere straffen aan het adres van mensen die omwille homohaat iemand neerslaan? Wellicht speelt er veel meer mee en is het vooral een zaak na te gaan of en hoe men die jongeren kan aanspreken en wat men hen zal zeggen. Paternalisme verbieden maakt het echter onmogelijk de zaak goed aan te pakken.

Bart Haers