Oosterweel, gedaan met zeuren en treuren
Kort
Lontje
De intendant, het plan en de
reacties
 |
| Oosterweel en overkapping van de ring? De Vlaamse regering vond een intendant, om de impasse te doorbreken, maar Alexander D'Hooghe merkt al dat sommigen niet versagen. |
Maandag
was er het plan van aanpak, voorgesteld door de Intendant, Alexander D'hooghe,
om de overkapping mogelijk te maken en de verkeerscongestie via het BAM-tracé
te ontwarren, naast tal van andere maatregelen. Intussen staat ook Limburg stil
op weg naar A'pen en schiet het ook vanuit Gent niet op. Er zijn structurele
oorzaken, er is, gelukkig, het vele verkeer als gevolg van een goed
functionerende economie, waarbij de groei in cijfers op macroniveau vooralsnog
laag blijft. De minister kreeg vragen in het Vlaams Parlement en de oppositie
zegt: onvoldoende, want voor de SP-a moeten er meer en langere tramlijnen
komen, voor Wouter van Bezien van Groen moet het Bam-tracé eerst van de baan.
Is dat de beste manier om politiek te bedrijven? Ondanks het geneuzel over voortschrijdend
inzicht, de keuze voor het tracé werd door de Vlaamse regering genomen ten
tijde van een Paars-groene Vlaamse regering - ook Spirit zat er toen nog bij.
Frederik-Willem
Schiltz stelde terecht dat men in het Vlaams Parlement - na twintig jaar
palaveren over enkel detail kan blijven zeuren en treuren, maar het vastlopende
verkeer zorgt voor verlies aan kansen. Waarom zou de oppositie niet kunnen gaan
voor een staakt het vuren? Waarom zouden de actiegroepen niet kunnen inzien dat
ze nu het onderste uit de kan hebben gehaald? Het is nooit genoeg, is het ene
antwoord, het kan niet dat zij zouden ontwapenen, want dat is voor de
actiegroepen hun bestaansreden. Pijnlijk en onbegrijpelijk.
Ik
weet het wel, politiek bedrijven gaat ook altijd over macht en daar zit de
achilleshiel van de democratie: men kan niet ontwapenen omdat men altijd moet
blijven zeggen dat men alles uit de kast gehaald heeft om de tegenstander
eronder te krijgen. Dit is wat men het conflictmodel noemt. Had ik in een ander
stuk voor een corporatieve en collaborerende democratie - de termen zullen
schrikwekkend klinken vanwege de connotaties - maar men moet toch begrijpen dat
de burgers, die nu achter de vierde wand zitten, ook wel begrijpen dat er hier
geen goed beleid uit kan voortkomen, want men blijft maar hinderpalen opwerpen,
ook ten aanzien van investeerders, van burgers die hun leven willen leiden en
voortdurend in hun keuzes beperkt worden, in plaats van gestimuleerd om vooruit
te gaan en nieuwe opportuniteiten te zien. Overigens, hier moet men de
discussie over de aanvaardbare kostprijs van de spoorwegen, meer reële
financiële becijferingen en vooral dus meer aanbod creëren. De minister, Ben
Weyts zegde ook toe dat de spoorlijn Gent - Antwerpen sterk verbeterd zou
worden.
Wouter
van Besien zegt dat hij nooit zal versagen, want het BAM-tracé is het slechtste
dat er is, de andere scoren beter, terwijl de waarheid uitermate complex blijkt
en wil men alle randvoorwaarden optimaal invullen, dan komt dat vermaledijde
BAM-tracé dat Mieke Vogels zo mooi vond, er als beste uit. Althans, zo is het
gedurende jaren gezegd, maar Wouter van Bezien en co willen van geen wijken
weten.
In
dezelfde zitting van het Plenum van het Vlaams Parlement ging het over
onderwijs en de onderwijshervormingen, nog zo een hoofdpijndossier. Terwijl
externe onderzoeken nog eens bewezen dat Vlaams onderwijs goed werkt en meer
dan behoorlijke resultaten afwerpt, wil men per se dat onderwijs overhoop halen
en hervormingen doorvoeren die de uitstroom moeten beperken - volgens
statistische gegevens van Steunpunt werk en gebaseerd op Europese cijfers -
komen er in Vlaanderen sinds 1999 tot 2015 gedaald van 13,6 tot 7,2 terwijl het
in Wallonië en Brussel ook wel gedaald is, maar nog steeds boven de 13 % blijft
voor Wallonië en 15 % voor Wallonië. Men zal begrijpen dat het volslagen
krankiorum is dat men nog steeds het vermeend hoge cijfer van 1999 blijft
hanteren[i].
Men
moet kinderen, ook zij die van thuis niet altijd veel steun krijgen kansen geven
en ook wel steunen opdat ze met een goed diploma het leven in kunnen stappen,
maar niet iedereen haalt hetzelfde niveau. Hoeveel van de Vlaamse
Parlementsleden zouden zonder te spieken via google de IIde wet van de
thermodynamica kunnen uitleggen? Of de monetaire theorie? Zijn ze daarom
onwaardig? Niet dat is het probleem, wel dat ze zich baseren op aannames en
foute data. Over de doelstellingen, suggereren parlementsleden als Elisabeth
Meuleman en Caroline Genez kan niet getwist worden. Hoezo? Men moet wel
luisteren naar Wouter van Bezien, maar over de doelstellingen van het
onderwijsbeleid - waar ook massa's studiewerk verricht wordt, dat lang niet
altijd de brede media haalt, zeker niet als het de aannames in vraag stelt, is
discussie net uit den boze, weerleggen zelfs rationeel gezien onmogelijk. Zelfs
vanuit de rechtvaardigheidstheorie van John Rawls evenwel moet men zich
afvragen of ons onderwijs niet in hoge mate diens toets doorstaat: het
onderwijs in Vlaanderen kan elke 6-jarige met een gemiddeld talent in 12 jaar
klaarstomen voor het leven, zij het via het hoger onderwijs, zij het via het
beroepsonderwijs en specialisatiejaren. Toch blijft men zwaaien met het gegeven
dat het onderwijs in België ongelijkheid zou veroorzaken terwijl er al decennia
niet meer zoiets bestaat als Belgisch onderwijsbeleid.
Wat
ons aan het hart gaat, wat ons als burger onbegrijpelijk voorkomt is dat men
gedurende jaren dezelfde aannames blijft hanteren en intussen niet goed ziet
hoe de samenleving verandert en mensen, ouders voor hun kinderen vaak al de
aangewezen beslissingen nemen. Over het watervalsysteem gesproken, vaak komen
kinderen erin terecht omdat ze inderdaad op hun limieten stoten. Doch, niet
geschoten altijd mis.
De
oppositie moet de overheid controleren, hoeft daarbij niet van objectiviteit of
neutraliteit blijk te geven, maar als men den Donald verwijt te liegen over
cijfers, dan moet men toch ook zelf goed nagaan of men niet teveel goochelt met
de cijfers. Tja, hoor ik al: Van Overtveldt? Juist, maar ook daar blijkt men
een probleem te hebben met de staatsboekhouding en berekeningsmodellen.
Intussen zal men blijven inhakken op de taxshift, wil men rechtvaardiger
belastingen - wat via de voorziene hervorming van de vennootschapsbelasting het
beste zou kunnen - maar ook jobs behouden. Ook hier spelen vele
randvoorwaarden, die elkaar doorkruisen en op termijn zal men erop moeten
toezien of men de verplichtingen van de staat, de vele overheden in dit land
dus, kan blijven voldoen. Dat raakt iedereen en wellicht de meest kwetsbare
mensen het meest.
Ik
denk dat er genoeg te delibereren valt in het parlement en dat men tegelijk
goed moet toezien dat men doelen stelt die ook haalbaar zijn. Vandaag worden
politici vaak verplicht om hun gedachtegang zo te presenteren dat er alleen
onzin overblijft. In het Vlaams Parlement is er in de commissies meer tijd,
maar in het plenum, waar men, met de uitzending via Villa Politica en Actua TV-
dat gewoon uitzendt wat er te zien is - wil
scoren, want de volgende verkiezingscampagne begint vanaf dag 1 na de laatste voorbije.
Dat is dodelijk voor het debat en de besluitvorming.
In deze
begrijp ik er de zin niet van dat partijen en media nu al zo gebrand zijn op de
namen van lijsttrekkers in steden en gemeenten. Dat men er binnen de partijen
over nadenkt, ligt ook niet voor de hand en het wijst al te zeer op
loopbaanplanning en stratego, niet op inhoudelijk beleidsvoorbereiding. Laat
men dus maar even ophouden met dat gedoe en spreken over de kwesties, de
organisatie van de buslijnen in Brugge en het verzekeren van de dienst. Waarom
stemt men in het Vlaams parlement geen resolutie dat verkiezingsactiviteiten
van partijen niet kunnen voor de zesde maand voor de eerstvolgende verkiezingen
en vraagt men de media daarover ook geen vragen te stellen.
Politiek
bedrijven omvat vele zaken, loopbaanplanning is daar een deel van, maar nu
lijkt dat de core business te worden. Discussies over de verkeerscongestie zijn
belangrijk genoeg om er zich mee bezig te houden. Discussies over
internationale handel, onderzoek en ontwikkeling, het onderhouden van het
publieke patrimonium, geestelijke gezondheidszorg... , met al die andere bevoegdheden
dus van het Vlaams Parlement geeft al heel wat te doen. Of men alles
voortdurend moet hervormen, zou dan ook wel eens ter discussie mogen staan.
Niet iedereen staat op dat punt voor politieke beeldenstormerij. Naast de neiging
tot eindeloos en doelloos hervormen, lijkt men er zich geen rekenschap van te
geven dat wetgeving te ver kan doorschieten als het op het invullen van details
gaat en te zeer de modaliteiten van uitvoering gaat bepalen. Mag men betogen
dat goede wetgeving ruimte laat voor interpretatie, dan kan men er wel opzien
dat bij de uitvoering het ambtelijk apparaat niet de dienst aan de samenleving
uit het oog verliest en alles op het eigen vlotte functioneren richt, vaak tot
overlast van de burgers. Burgers zijn geen consumenten, maar medebetrokkenen. De
discussie over ggo's wordt ook al zo eenzijdig voorgesteld terwijl de
toepassing ook het milieu en de ecosystemen ten goede kan komen. Doch daar rust
een banvloek op.
Maar
dan tegelijk noodzakelijke infrastructuurwerken per fas et nefas tegenhouden,
zoals Wouter van Bezien doet, vind ik als burger ongeoorloofd. Hij hoeft niet
te luisteren naar uw dienaar, zoveel pretentie heb ik niet, maar ik wil het wel
gezegd hebben, want de regering en de meerderheid krijgen anders het beeld
opgekleefd dat ze eigenmachtig handelen, terwijl ze toch door een meerderheid
van burgers verkozen zijn. Vergeten burgers? Neen, sommige politici spreken
graag namens een onoplettende, doch zwijgzame meerderheid.
Bart
Haers
Reacties
Een reactie posten