Een precair aanvoelen: dankbaarheid

 

APM

 

 

Tellen we onze zegeningen

 

Trouwfoto van onze ouders, a.d. 1957
aan wie we wel in dankbaarheid 
terugdenken. Verschuldigd? 
toch niet als in "lening" 

Dankbaarheid ?

Waarvoor ? waarom ? Hoezo ?

Het is mijn absolute recht gelukkig te wezen

Hoor ik overal zoemen

Als we ons goed voelen

Dan is het ons eigen werk

En gewoon een recht

 

Presteren we het onmogelijke

Hebben we tal van hindernissen

Tal van moeilijkheden overwonnen

Dan deden we dat zelf,

Begrijpt u

Niemand dan Bibi kan de pluimen

Op zijn hoed steken

Tot zover de nonsens

Want vaak helpen anderen ons

Over deze of gene hindernis

Geven ons lessen,

Levens- en andere fijne lessen

Onbedoeld of toch wel zeer discreet

 

De filosoof hoeft geen optimisme

Uit te venten

Want er is maar een zekerheid

Namelijk dat we ooit de pijp uit gaan

Omdat we nu eenmaal

In ’t leven geworpen werden

 

Maar ja, wat vreten we zolang uit?

Waarom zouden we vergeten te leven

Vergeten van alles te ondernemen

Niet alleen, maar met anderen

Niet voor onszelf

Maar ook van belang voor derden

 

Dankbaarheid kan men leren

Maar ’t wordt zo zelden onderwezen

Wat valt er te leren?

’t Begint bij erkenning

Dat we opgroeien door en dankzij zorg

Van ouders en wellicht, hopelijk

Anderen, zoals schooljuffen en leraren

Misschien een dansjuf of sportanimator

Of ga je naar de academie

Om van alles te leren

Notenleer, piano of tuba, sax of viool

Onder de knie krijgen

 

Zijn we die mensen nog dankbaar?

Erkennen we ueberhaupt verdienste

Van anderen, hun kunnen en kennen,

hun toewijding?

 

Thanksgiving vieren

Vertelde iemand, een filosoof

Hoeft niet per se om kalkoen en veenbessen

Te draaien

 

Zij viert het met haar man en kinderen

Alicja Gescinska die beter weet

Dan wij dat dankbaarheid

Voor wat wij mochten leren op school

Thuis en in scouts

Dat het geen schuld is die uitstaat

Maar gewoon de erkentelijkheid

Voor wat we meekregen

 

We klagen graag over de rugzak

Vol ballast, keien en lood

 van gemankeerde kansen

Onheuse behandeling en andere

Pijn van het zijn,

 

Zelden open we die andere rugzak

Die zo ligt lijkt te wegen

Met al die gaven die we meekregen

Nog steeds ontvangen

 

Dankbaarheid als medicijn

Voor de pijn van onvervulde verlangens

Niet gerealiseerde dromen

Voor de genoten steun

Als we door diepe dalen

Moerassen en woestijnen

Van het paadje dreigden te raken

En toch werd het iets

Dat leven dat we kregen

Ongevraagd en toch gekoesterd

 

b Art