Rijmdwang

APM

’t leven bezingen

Alleen al de titel intrigeert. Haar leven
ging niet over rozen, werd thuis verjaagd
en toch had ze een hoog idee van het leven,
aan de samenleving en de drukte der mensen
hechtt ze minder 

Ik bedacht het op een vroege donkere ochtend

Dat men gedichten kan schrijven om vele redenen

Als het maar ergens uit komt, wrochtend

Van zielenleed, duistere angsten en ’t nare bewenen

We lijden met de jonge Werhter,

Dansen met nimfen tot we vallen

Vieren het leven in de ijle ether

Verzoeken ons te verliezen op de wallen

Gedichten moeten aangrijpen

Mogen niet opvallen door ’t genoegen

Te leven in een paradijs

Te saai, te dof, te voorspelbaar, gelegd op ijs

Gedichtendagen vieren, dag na dag

De kleur van groenend gras

De gedachte aan de winterdag

Toen alles van sneeuw wit was

(Sneeuw is wit, u bent blank

Sneeuw is puur en rein

Blank is een kleur met mooie klank

Witte mensen zijn onrein)

Ach, alles verandert, ook de moedertaal

Wat waar is mag monkelend gezegd

  Moet echter gemeten aan de stalen taalregelaar

Of anders laat men het beter ongezegd

’t leven bezingen doen we in donk’re tonen

Want waar we gezellig en vrij wonen

Kan men toch geen tekenen van vreugde

Teken van genoegen en plezier vertonen

Bucolische beelden en georgische taferelen

Beemden en graslanden, zeeën en rivieren

Het is alles geen stof meer voor minnestrelen

Zelfs de liefde kan men niet meer brevieren

b Art