even dwalen en de weg verliezen

APM

De bossen van Vlaanderen? Ze zijn er nog
en laten fraaie buitenplaatsen mooi uitkomen
in het landschap. Toch zijn de landschappen
bedreigd, 

De weg verloren en gelukkig

Aangenaam  dwalen door het bos

langs het bos nemen tinten groen

ons in de maling  

verraden hoe het bloeien

en groeien ondanks ons gezeur

over koude dagen een aanvang nam

nu ons overweldigen kan

Licht is belangrijker

zegt een dame me

die alles weet van planten

dan eventuele warmte

al kan dat een en ander bevorderen

ze vertelt van bloemetjes en bijtjes

hoe bijtjes in de rats zitten

en wij de samenhang niet zien

tussen onze zorg om nette tuinen

net bermen en het leven zoals het is

Ik luister aandachtig

biologie bleef om een of andere reden theorie

een zaak van namen, ordes, stammen

en Linnaeus

observatie en determinatie van planten

lukte me niet, kwam niet op mijn weg

Weten hoe het werkt,

hoe systemen elkaar beinvloeden

het blijft wonderlijk

elk jaar weer

zal ik dwalen in de bossen

en langs de beemden,

al verdwijnen er

er zijn er gelukkig nog

het dwalen maakt de weg vrij

voor het leven als zending

zonder dat duidelijk wordt

wat ik doen moet

Gelukkig zijn, welwillend zijn

iets van het leven maken,

successen boeken

het kan wel zijn

maar dan, wat?

Gelukkig door een daad,

door het gestaag ploegen van den akker

het zaaien van het graan

het kiemen en kijken naar de sprietjes

Verbeidend de tijd

verbeidend de weg

rustig doorgaand

maken we iets

bereiken we een ander doel dan verwacht

Mei brengt leven

dat er al was,

maar bijna onmerkbaar

maar eens het er is,

ontwaakt het verlangen

onze wandeling brengt gedachten

die we wisselen

kennis en inzicht, intuïtie

 glanzend in de ochtendzon

De paadjes voeren ons door een labyrint

een heuvel op naar een pleisterplaats

slechts even zullen we er verwijlen

dan gaat het terug

het leven in, routines, gebaren, gewoonten

maar het hindert niet

b Art