chocoladestad
Schokkend
De kleur van je huid
in de vitrine te bewonderen
De chocolade gegoten tot beelden
Waar toeristen elkaar om verdringen
Je keek naar het gewemel om je heen
Mensen kopen zich te pletter
Amphoren, schelpen, olifanten en een adonis
Alle in bittere cacao en zwarte chocolade
Niemand keek naar jouw
In je grijze rok en blauwe jasje
De koude van de lentedag
De wind rondom je
Maakten je dolletjes en fijn
Keek je nog eens naar mij
Mijn lens op je gericht
Liet je het jasje
Liet je je blouse van je schouders glijden
Ik filmde je terwijl je je zachte grijze jurk
Wind liet vangen en bol naast je liet waaien
En in de ruit kwamen je vormen tot leven
Je ebbenhouten charme
Het verlekkerde publiek liet zich niet afleiden
Kon niet snel genoeg de zwarte eieren
En andere lekkernijen inpakken
Wijl je heupwiegend naar de oude man op het plein liep
Hij moet je wel wonder vinden
Want zijn blik bleef star op je gevestigd
En je kwam naar me toe
Je ogen lachend
Je tanden wit
Je boezem vol en heupen rond
Zwart als de nacht
Stralend een zon
De agent nam er geen nota van
Want hij moest het publiek beletten
Elkaar te pletten
Zittend op de treden van de sokkel
Lachten we om het dolle publiek
Dat de smaak voor het schone
Verloren leek in chocolade
Mja, ze kunnen je ook niet meenemen
Alleen het blonde winkelmeisje kwam buiten
En zette zich solidair naast je
De kopers geschokt
Plots viel er niets meer te verwerven
bArt
Soms zie je in de krant iets en volgt er verder in het dagelijkse een aantal kleine feiten die samen tot iets leiden. Schokkend is soms hoe een winkelend publiek niet meer ziet hoe mooi het stadsleven kan zijn. De jongedame die mij inspireerde had ik toevallig getroffen en zij was blijkbaar ook verrast door de houding van de shoppers. Op het pleintje rond Simon Stevin's beeltenis bedacht ik hoe dat in deze sfeer zou uitpakken. Het naakt in de publieke ruimte zou misschien die fixatie kunnen doorbreken.
Zou het naakt in de publieke ruimte niet veeleer een fixatie veroorzaken ipv te doorbreken? (glimlach).
BeantwoordenVerwijderenAfgezien van deze opmerking, die veeleer bedoeld is om je een beetje terug met de voeten op de grond te zetten, vind ik het thema naakt in de publieke ruimte wel boeiend.
Kleden we elkaar, mentaal, in onze verbeelding, niet vaak uit in de publieke ruimte? Jonge meiden met fraaie rechtopstaande borstjes evenzeer als oudere vrouwen met afhangende platte borsten als ouderwetse koffiezakjes? Indien we allemaal naakt zouden rondlopen in de publieke ruimte, zou het besef dat we letterlijk naakte apen zijn niet scherper doordringen? De dikke buikjes, de onooglijke piemeltjes, de afgezette borsten, littekens van operaties, de prothesen….. Dat het schone lichaam van de jeugd verlept tot het wrak in de ouderdom? De poëzie ervan treft me telkens weer wanneer ik, bv op de tram gezeten, de jongeren naast de ouderen taxeer. Wanneer ik zeg poëzie, dan bedoel ik de ontroerende tragiek van de vergankelijkheid waarvan ik me dan bewust ben. Ach ik zwijg nu maar en drink nog een laatste glas wijn voor het slapengaan.
Ja weet u, Louis Couperus beschrijft zo een scène op de "Plage d'Ostende" in "De Boeken der Kleine Zielen". Het heeft allicht te maken met de tragiek, of onontkoombaarheid van het verval, maar tegelijk, zoals hier, dat sommige mensen bijna blind door het leven gaan.
BeantwoordenVerwijderenHet is een veronderstelling, maar goed, ook de uwe kan ik wel smaken.