Het debat gaat vervelen

Brief      

Waarde redactie

Johan de Witt wist jaren de
tegenstanders te overtroeven.
Discussies over het handelen
van zijn broer werd ook hem
fataal, Maar ja, de man behoort
niet tot de canon van de
geschiedenis in Vlaanderen. 

Het valt op dat er weer eens een rel wordt geschapen door een interview met de burgemeester van Antwerpen, deze keer in NRC. Pleit hij voor samenwerking met Rotterdam, dan is het niet wel, probeert hij uit te leggen dat de andere partijen hem geen pleziertje, laat staan een succesje gunnen, dan is hij paranoïde. En altijd wel zot van glorie. De heer de Wever zal dat allemaal zelf wel te zijner tijd weten uit te leggen. Maar er is een andere vraag, met name hoe we geacht worden intussen ernstig discussies te voeren, als voortdurend intentieprocessen gevoerd worden.

Men speelt in hoofde van de meeste partijstrategen een zero sum game met zes partijen in Vlaanderen en meent dat men als partijen, eventueel als opiniemakers de verschuivingen te kunnen beheersen. Misschien is men ten tijde van Steve Stevaert wel net iets te ver gegaan, opdat dit nog zou helpen. Overigens, toen was er nauwelijks kritiek aan zijn adres, aan het adres van grijzende god.

In elk geval is niet duidelijk wie er baat bij heeft de ongewenste nieuwkomers in het blok zo aan te pakken, want ja, ooit worden die rekeningen toch vereffend. En politiek is geen spel tussen Cappulets en Montagues. Politiek is precies als gevolg van doorheen de eeuwen voortschrijdende inzichten meer gaan uitkristalliseren tot een zeer complex systeem dat het behartigen van het algemeen belang moet garanderen.

In dat proces had men mogen denken en verhopen dat het politieke strijdperk geen arena meer was waar een van de twee dood en wel zou worden weggesleept. Politiek, zo leerde Macchiavelli dient een hoger doel, maar daarvoor met men alle middelen durven in te zetten en ook Spinoza, die de situatie beleefde van de Prins, Willem II tegen de Regenten en later beleefde dat de partij van de Prins tegen Johan de Witt, de Raadspensionaris inging, begreep hoe  juist Macchiavelli het wel  had gezien. Maar toch, Johan de Witt begreep duivels goed dat hij moest samenwerken en proberen de partij van de Prins rustig te houden, om zijn bestuur te kunnen verder zetten.

Vandaag zien we in Europa hoe complex het spel wordt als het zero sum game gespeeld wordt met 27 spelers. Het is dan ook betreurenswaardig dat men hier te lande, in Vlaanderen de zaak blijft spelen alsof het er maar om te doen is, de tegenstander uit te schakelen. Dat zou willen zeggen dat de mensen die nu voor die ene partij stemmen morgen zonder hartzeer voor de andere partijen kunnen stemmen. Ze moeten wel, niet?

Houdt men wel rekening met de vraag wat dat voor een ontgoocheling zou betekenen voor die kiezers? Gaan ze in opstand komen? Niet zo zeker, want het zijn zeer burgerlijke kiezers. Maar het wantrouwen in de politiek en politici zal er niet op verminderen en daar zullen de traditionele partijen ook geen garen bij spinnen.

Tot slot, waarom blijft een open en eerlijk debat over de bedeling van de gezondheidszorgen zo moeilijk? Waarom het mobiliteitsdebat niet gelardeerd met eerlijke visies? Het onderwijs bestuurd tot meerdere eer en glorie van de kennis? Dan zou men aan de Vlaamse en Europese politiek wel iets bijdragen. Maar ja, daar kan men niet mee scoren, want het gaat te vaak in tegen wat burgers weten… en daar zit dan de hele clou, die burgers weten voldoende om beleid te kunnen waarderen, ook al zeggen opiniemakers nog zo vaak dat de burgers zonder meer dom zijn. De kloof bestaat duidelijk niet in hoofde van de burger, maar hij of zij vraagt zich af waarom telkens weer verhaaltjes opgehangen worden die de toets van de kritiek niet doorstaan. Dat lijkt de commentatoren te ontgaan, maar waar leidt dat toe?

We zullen zien.

Bart Haers