Een boer die sterft, een wereld met hem

 

AMP

 

 

Een boer sterft

 

 Voor mijn kozijn, Noël

Het hoogaltaar in de Sint-Laurentiuskerk
te Sint-Laureins, toegewijd aan 
de Heilige Anna
(Foto: Paul Hermans)

Wat voor beelden roept het woord niet op

Wat doet een boer?

Hoe denkt een boer?

Waarom ploegt de boer?

Wat zint de boer?

 

Geboren op het ouderlijke erf

Zag den boer het werk veranderen

De opbrengsten tanen

De verplichtingen toenemen

De genoegens, tja, vond hij nog wel

Op de tractor

 

Een boer sterft

Maar deze was niet oud

Hoewel, de grenzen verschuiven

65 jaar is nu te jong om te gaan

 

Een grote familie

Veel vertakkingen

Bekend en toch niet goed vertrouwd

Later toch niet meer

 

Wij gingen naar Sente

Zagen oom en tant’ Anna

Nonkel Cyriel zegden we

Maar ze waren ouder

Hun kinderen

Droegen overalls

En de meisjes waren al vrouwen

 

De jongste zette het hof verder

Maar het werd moeilijker

Hij ging met landbouwmachines rijden

Hij zag dat boeren

Het bedrijf, de beesten, de stallen

Steeds groter moesten zien

Maar de ziel ging er wat uit

 

Een tijd geleden spraken we over ’t leven

Hij was al ziek en vreesde wat komen zou

Maar toch nog altijd de monkel en spitse gedachten

Hoezeer toch dan weer,

De dood wenkte hem

Maar hij ging nog niet mee

 

Hij was blij dat de artsen hem helpen konden

Maar begreep ook dat diezelfde vooruitgang

Hem parten heeft gespeeld

Want het is alles ambigu

(mijn woorden, gedachte)

 

Koeien brachten heel wat op,

Het Europese manna

Het land vraagt veel werk

Maar lijkt wel dood

Platgespoten

Omdat het moet opbrengen

 

We begrijpen het wel

Wij die graag goedkoop inkopen

Aardappels, brood en vlees

Groenten en ajuinen

 

We begrijpen het dus niet

Dat we kunnen zeuren om meer natuur

En het werk van den boer niet vatten

Wat zouden de zinnen zijn

Zien, horen, voelen, tasten, proeven en ruiken,

Die ons in ’t uur van verscheiden

Nog komen bezoeken?

Hebben we vrede met het leven?

Ik vroeg het me af

Tijdens de uitvaart?

Waarom niet? Hoe ’t te zeggen

 

Toen ik Noël zag, de ziekte al woekerend

Werd het me duidelijk

Het is met het leven dat we ons  verzoenen

Om de weldaden die we ontvingen

Het leven zelf, niet te bezingen

De zegeningen die we tellen

De vriendschap die we geven

 

 

b Art