Hoe schoon is haar tred

Kleinbeeld

De schoonheid van beweging

Atletiek

Een van de iconen van de oudheid, de
discuswerper, marmeren kopie van
bronzen beeld uit ongeveer 450 BC, toegeschreven
aan Miron.

Het verhaal van een gouden medaille die Daphne Schipper won, kennen we, maar we mogen niet vergeten dat atletiek ook over de charme van de beweging gaat. Hoe noemt men dat, iemand die rustig, ontspannend bewegend de leiding neemt? Vooral de 800 meter of de 1500 meter kunnen ons de schoonheid van het bewegen laten zien.

Zelf heb ik wel een paar keer atletiek gedaan, vooral kampnummers als speerwerpen en discuswerpen vond ik prettig, maar ook langere afstanden kunnen soms bekoren, behalve als de totale uitputting toeslaat, want dan wordt het niet gênant, maar krijgt men ook te zien dat de ambitie om sterker te zijn dan de natuur toestaat, niet fraai oogt.

Toch denk ik dat atletiek in zekere mate een zaak van het stadion is, terwijl de camera vaak mooie beelden kan brengen. Maar wat is er dan mooi aan Daphne Schippers op de 100 of de 200 meter. Ook de Jamaïcaanse schoonheid met de bloemen in het haar kon bekoren. Natuurlijk is de overwinning de grootste zege, maar toch, als men zo een loopster van nabij zou volgen, zoals reeds Leonardo da Vinci dat wilde laten zien en vroeger reeds slaagden de Atheense beeldhouwers erin ons enkele voorbeelden van anatomische charme te laten zien.

De beweging van benen, romp, armen en hoofd, zelfs de blik kan onze bewondering wel wegdragen. Want het vergt natuurlijk heel wat oefening en heel veel uithoudingsvermogentraining met overleg, om de explosiviteit niet te verliezen, om met succes een race te lopen en te winnen. Maar dan nog, nu het om het honderdsten van een seconde gaat, lijken we vooral op de tijd gefixeerd en dat, moet ik meedelen, schaadt aan een ander genoegen, het bewonderen van de schoonheid van de beweging. Ziet men Usain Bolt lopen, dan denkt men daar niet direct aan, zo te horen en dus keek ik nog eens naar een race van de man en inderdaad, de uitgestraalde kracht laat zien dat het menselijke lichaam met de ontplooiing van zoveel kracht ook nog eens esthetisch genoegen kan meebrengen.

Wie kent niet het beeld van de discuswerper, discobolos uit de oudheid, waarvan het origineel verloren ging? De houding van de discuswerper dezer dagen is wel enigszins gewijzigd, maar bij nader toezien zijn de kampnummers, met speerwerpen en kogelstoten vandaag niet meer het terrein van de schoon gebouwde atleet, al kan dat van Philip Milanov dan wel nog attractief blijken, zijn collegae zijn ronduit zwaar uitgevallen. De sprongnummers,  verspringen, hoogspringen en polsstokspringen blijken veel moderner maar de idee van het zich meten in verschillende disciplines, met sprint, afstandlopen, ver- en hoogspringen en werpnummers laten complete atleten zien. Onder meer Tia Hellebaut maar ook Daphne Schippers waren hun sportcarrière op enig moment begonnen met meerkamp - men kan niet zomaar alle disciplines gelijktijdig ontwikkelen zo te zien, om vervolgens toch opnieuw te specialiseren. Alleen blijkt de meerkamp nu net niet zo mediageniek is, want het duurt te lang. Televisie moet spannend zijn en men kan van een decatlon niet  zomaar een hele dag, laat staan een tweedaagse wijden. Spijtig is het wel, maar men moet dan telkens per onderdeel aan de kandidaten, kampers aandacht besteden en dat levert dan niet per se een duidelijke winnaar op. Pas achteraf blijkt dan of er een atleet al dan niet in de fout is gegaan, of uitzonderlijk gepresteerd heeft - al heeft men voor dat laatste wel voldoende tabellen met afstanden, tijden en behaalde punten bij de hand.

Precies dat blijkt tekenend voor onze tijd: we willen de top zien, maar geen geklungel, al is dit dan geklungel op hoog niveau. Ik denk dan aan onder meer Military, waarbij wel eens een paard van de benen gaat en dan zeggen dierenliefhebbers dat het niet mag, al getuigt het wel van een groot meesterschap met de verschillende disciplines die deze sporttak inhoudt. Jumping, dressuur en crosscountry, al vrees ik dat in deze mijn informatie niet meer up to date is.

Ik hoef het niet elke dag te zien, maar de moeite is het waard, om te beseffen dat de menselijke beweging, met zorg en aandacht, maar tevens ontspannen uitgevoerd echt wel een streling van het oog mag heten. Nog eens, het gaat dan om de vlotheid, de kracht, de coördinatie en nog veel meer. En dan denk ik spontaan terug aan een van die avonden in Nieuwpoort dat ik ging lopen met een andere stagiaire op het zeilkamp; op zeker ogenblik vroeg ze me waarom ik altijd tien meter achterbleef, maar veel hoefde ik niet uit te leggen. Ze had er overigens geen problemen mee dat ik haar kuiten bewonderde.

Bart Haers