Een lange weg te gaan

APM

Een waar genoegen

Frankrosendressdesign

Het strand is eindelijk weer strand

Geen mens meer te bekennen

Het leven keerde terug naar het binnenland

Vrij gegeven werd het strand

We kunnen weer wandelen

We kunnen weer stoeien en praten

We mogen weer in het duin gaan liggen

Toch is het niet zo leuk, alleen op de plage

Met wie te praten

Te stoeien en te rollebollen

Helemaal alleen op het open strand?

Echt alleen ben je nooit, zegde je

Want in gedachte is het druk bevolkt

Spelen geesten kiekeboe

Ben je in een eeuwige discussie

Over wat je moet gaan doen

Daar op de winterse plage

Je vroeg me om raad

Je keek me oplettend aan

Want zou ik je ook

Gedachteloos iets op de mouw spelden?

Durfde ik te zeggen:

Ga ervoor! Doe wat je kan en wil?

Ik wist dat je het wilde

Dat je bekennen zou

Dat je vrij en autonoom kon en wilden zijn

Maar je was bang

Voor al die strenge stemmen:

Geen avonturen, geen fouten

Goed en juist afwegen,

Als gist voor de wafels

Toch moet je wel eens durven

Weten dat het niet helemaal slagen zal

Dat je iets moet doen dat anderen niet begrijpen

Het zingen van een lied

Opleiding volgen om te kunnen zingen

Eens gestart, kan je niet meer terug

Je geeft je aan een roeping

Omdat je het kan

Hoop je

Dan gaat de weg

Langs de vele merktekens

Die een mens moet nemen

Om goed te worden

Beter dan goed

Je keuze had je gemaakt

Daarna ben je de weg gevolgd

Met succes en was je dan toch tevreden

Met het leven dat je had.

Bijna tevreden

Want je zag dat je zoveel miste

Dat je onontbeerlijk acht

Maar je leven voert je op andere paden

Ondankbaar wil je niet zijn

Wel begrijp je dat je niet enkel

Jezelf veel vergde

Veel kwam in je leven

Velen verdwenen uit je wereld

Want de top bereiken

Vergde afscheid nemen

Je zegde dat je dat niet had geweten

Het kwam, met de personal assistent,

De vrouw van de garderobe

Al die andere hulpvaardige handen

Vriendelijk, respectvol

Maar ’s avonds lig je in je hol

Na een avond in de Opera

Na het applaus en de bloemen

Een receptie en wat gekeuvel

Alleen, zo voel je je,

Niemand die je leerde

Dat het zo niet hoeft

Maar ook nu ben je bang voor fouten

De verkeerde je vertrouwen te geven

Je gewoon te geven

Laat toch die angst smelten

Je bent bang voor mensen om je heen

Niet voor geesten die je beroeren

Je blijft goed, meisje

Want je het kan het

Toch hopen velen

Dat je van je wolkje stapt

Meer dan hopen kunnen ze niet

Denken ze

Ik spoorde je aan ervoor te gaan

Nu weet ik dat ik met je mee zal gaan

Je loslaten, van hieraf

Dat is nergens goed voor

Doorgaan en met mate

Je krachten aanboren

Je leven leiden

Toch tevreden

b Art