Bijna alles komt altijd goed

 

APM

 

 

Alles neemt een einde

(een gefingeerd afscheid)

 

 

De muse Erato, poëzie en lyriek. 

Iemand zegt, welgemeend, zelfverzekerd:

Alles komt goed!

Jawel, met een uitroepteken

Want we mogen er niet aan twijfelen

Alles komt goed

 

Terwijl elke mens vroeg of laat

Botst op het schandaal van de eindigheid

Wanneer we merken dat onze verwachtingen

Ons minder vaak bezoeken

Dan de loodsen van herinneringen

Waar we graag rondstruinen

 

Het besef van eindigheid

Leren we nooit goed

In ons bestaan te nestelen

Terwijl we weten

Dat het leven inherent

Moet uitlopen op de dood

 

Liefst zo laat mogelijk?

Net wat u zegt

En toch, een meisje zegde me,

Jaren geleden onderkoeld

Dat ze best wilde sterven

Als haar doelen bereikt waren

 

Want ’t leven was haar geen feest

Al was ze bij elke fuif de laatste die vertrok

Al had ze ’t graag gekust te worden

Door jongens en door meisjes

 

Ze bereikte weinig doelen

Maar dat lag, hoorde ik later

Aan het gebrek aan focus

Ze wilde alles, niets missen vooral

Lang voor FoMo in Van Dale kwam

Wist ze al dat ze nooit verstek mocht geven

Modes, schoenen, feesten, bands

Alles volgde ze

Niets kwam er uit haar handen

 

Het leven was geen feest

Hoorde ik weer later,

Want ze had alweer een liefde

Vol pijn en ergernis

Achter de rug

 

De bereidwillige

Noemde ze zichzelf,

Maar toen gaf ze zich

Voor een keer zonder voorbehoud

Zonder terughoudend

Gewoon aan Magere Hein

 

Velen koesterden rancune

Bleven weg

Alleenlijk haar oude moeder

En haar beste vriendin van jaren

De enige die nooit in haar bed lag

Mooi is die nog steeds,

Bijna ongerept

De enige die haar nooit gaf

  na een verloren liefde

Dan troost

Weenden bij het graf

 

De dood is verdrietig

We nemen vaak node afscheid

Van geliefden, van vertrouwde mensen

Maar dat verlies valt niet te peilen

Tenzij in dankbaarheid

Want wat we gaven

Moeten we dan niet tellen

Wel wat de aflijvige ons gaf,

Geven wilde

 

’t meisje gaf velen genot

Maar nam ook kracht

Bood niet altijd vreugde

Zorgde voor ergernis

 

(’t geeft niet, ze hoort het niet meer

Had het nooit willen weten

Wat anderen van haar dachten

Iemand gaf haar een speeltje

Elk jaar weer iets van hetzelfde

Ze dankte haar en speelde op zichzelf

In zichzelf gekeerd)

 

Eenzaam in de dood

Dat is pas het erge

Vond ze zelf, jeugdig nog

Maar die laatste stonden

Was er slechts een klein publiek

Dat weinig wist te zeggen

Omdat men niets dan goeds mag vertellen

 

Oogverblindend kon ze verschijnen

Ook toen ze vond dat haar jeugd

Haar had losgelaten

Maar het leven had haar in de greep

De zelfhaat kon ze niet meester

Ze bekeek zichzelf niet graag in de spiegel

Behalve als ze zich aangordde

Voor een verovering

 

Alles heeft een doel zegde ze

Terwijl ze nieuwe setjes uitzocht

Elk heeft een prijs

Die je kan manipuleren

 

Na het laatste afscheid

Blijft er bitterheid

Omdat ze huilde

Zoenend en vleiend

Afscheid nemen wilde

Voor een tijdje

 

Alles komt goed!

Niet altijd toch,

Maar na de laatste ademsnik

Is er enkel rust

Omdat onze geest verzwindt

Omdat we niets meer voelen

Niet meer zijn.

 

Maar goed is dat dan weer wel

 

b Art