objectieve Journalistiek

Reflectie

Waarom een betoging niet zomaar

een betoging is

Madrid Plaza de Espana met standbeeld van Miguel de
Cervantes. 

Deze avond was er in het nieuws een betoging tegen de prijsverhogingen in de Spaanse gezondheidszorg. Men had het over duizenden verpleegkundigen en artsen die betoogden tegen de politiek van de regering. Die zou, zo was te horen, de gezondheidszorg onbetaalbaar maken. 

Maar was is de situatie? Nu betaalt men niet voor geneesmiddelen onder voorschrijft en voor consulten bij de arts. Het regime van de derde betaler geldt, zodat mensen gemakkelijk aan medische overconsumptie doen. Maar kan het systeem zo in stand gehouden worden. 

Betaalbare gezondheidszorg is zeker van belang, maar als blijkt dat de patiënten nauwelijks iets betalen, ook als ze dat zouden kunnen, dan is de gezondheidszorg op langere termijn in gevaar. Mag men een gratis geneeskunde excessief noemen? Ik denk dat het probleem is dat men de toekomst van het systeem in het gedrang brengt. 

Akkoord, Spanje heeft economische problemen en de tewerkstelling is er niet zo schitterend. De economie is inderdaad niet bij machte voor voldoende groei en werkgelegenheid te zorgen. Maar men kan toch een zekere diversificatie van de tarieven doorvoeren. De staat dient te zorgen voor een goed systeem van sociale zekerheid, maar het is wel zo, denk ik, dat dit systeem ook in staat moet zijn goed te werken over tien of twintig jaar. En goed, sommigen menen dat gratis geneeskunde een recht is, maar of dat voor de patiënten en voor de artsen een goede zaak is, blijft een vraag, die men maar moeilijk kan beantwoorden. 

We begrijpen dat sommigen par principe zullen ijveren voor een gratis gezondheidszorg. De heer Mertens laat geen kans verloren gaan. De artsen van geneeskunde voor het volk zijn wel degelijk bereid aan minimum tarieven te werken en helpen zo zeker heel wat patiënten. Maar aan de andere kant ziet men dat de toegang tot geneeskunde niet verminderd als er een remgeld wordt gevraagd. 

Het valt dus maar te hopen dat de Spaanse regering zo middelen kan vrijmaken om bijvoorbeeld het onderwijs op te krikken. Want het probleem is natuurlijk dat de uitgaven voor het ene niet ook nog eens voor het andere kunnen gedaan worden met hetzelfde geld. Men kan nu luid roepen dat Rajoy niet sociaal is, omdat hij de tarieven verhoogt van NUL naar x euro. Maar goed, waarom we dit alles schrijven is nu net dat de journalist op 1 ons wist te zeggen dat er zoveel betogende zorgverstrekkers waren in Madird. Hoe de situatie nu is, bleef onbesproken. Ach, men maakte veel lawaai over president Nicola Sarkozy, maar men zweeg over de zwakke punten van François Hollande. Een half jaar later stellen de Fransen zich veel vragen over het feit dat de man die als president anders zou zijn dan Sarko, uiteindelijk ook anders uitpakt, met name niets weet klaar te maken. Niet wegens te druk, maar omdat hij het beloofde beleid niet kan voeren. 

Voor mij mag een journalist links zijn, als hij of zij het zegt is er veel opgehelderd. Maar als links zijn betekent dat men feitelijke informatie die nodig is voor de interpretatie achter mag houden, tja, dan zit men bij de agitprop. Niemand moet Rajoy een boeiende persoonlijkheid te vinden, maar men dient wel correct te informeren, want als men, zoals duidelijk het doel is, sympathie wil opwekken en solidariteit met de Spanjaarden, dan is het nuttig te begrijpen wat de situatie is. Wie men oproept tot solidariteit op verkeerde gronden kan best ontgoocheld blijken. 

Bart Haers