Leven en denken in het plantsoen

Ars Poetica

Avondlicht

De zon zonk in een kleurenbalet

In het plantsoen zonder mensen

Behalve zij en ik

Wandelde ze parmantig

Over en weer

Wijl ik op het bankje toekeek

Zij zong een lied

 Van liefde en verdriet

Van vreugde en een verschiet

Haar stem bleef helder en verried

Haar tomeloze vreugde

Een blik om zich heen volstond

Ze trok haar blouse uit

En haar bh en keek me aan

Lachend en blij

Zij kwam op me af maar keerde zich om

Haar rok liet ze langs haar

Dijen glijen

Een foto hoeft niet

Gewoon het gevoel

Te weten dat ze schaamteloos

Voor mij zich bloot gaf

Was voldoende voor haar voor mij

Ik dacht er echter aan

Dat in een verre stad een jongen

Die ik niet ken

Nu verweesd rondstruint

Onze vreugde en zijn leed

Hebben geen uitstaans

Haar vreugde en genot

Gun ik haar

Mezelf

Maar ik mag niet blind zijn

En ze beaamt, terug gekleed

Want ze weet hoezeer

Dit verhaal ook haar

In verwarring brengt

Wetten zijn nodig

Maar men moet altijd oordelen

Des avonds zegde ze me

Dat ze, dat we iets moeten doen

Maar wat?

Niets valt er nog te doen

Tenzij de heren en dames

Die de wet in marmer gebeiteld zien

Onveranderlijk

Zonder ruimte voor toetsing

Dura lex, sed lex

Toch niet

De wacht aanzeggen

Verdiende ze geen gas? Een boete voor overlast

Niet het gas, natuurlijk

Maar wie  stoort zich aan onschuld

Tenzij zij die verharden in hun hart?

Maar soms geeft men de wet wel toepassing

Vervolgens weer niet

Het meisje huilt

De man vloekt

En de pers gaat verder

Ons te plezieren met verhalen

B Art